Καλλιτεχνική σύμπραξη για φιλανθρωπικό σκοπό!

Η Μονάδα Ανακουφιστικής Αγωγής «Τζένη Καρέζη» της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, οργανώνει στις 28 Απριλίου 2014 μεγάλη καλλιτεχνική εκδήλωση στο Στάδιο Βαρέων Αθλημάτων στα Άνω Λιόσια, τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν για την ενίσχυση της λειτουργίας της.
Τιμή εισιτηρίου 10 ευρώ.
Πώληση εισιτηρίων: Ίδρυμα Τζένη Καρέζη, Κορινθίας 27, Αμπελόκηποι, 210 7707669, 210 7486450
Θέατρο Βεάκη, Στουρνάρη 32, 210 5223522
Τicket Services : Πανεπιστημίου 39, (Στοά Πεσματζόγλου)
Εισιτήρια On line www. ticketservices .gr/ Tηλεφωνική Αγορά 210 7234567

Μεταφορά με λεωφορεία από τον προαστιακό Λιοσίων μέχρι το χώρο της Συναυλίας από τις 18:30 και για μιάμιση ώρα μετά την λήξη της συναυλίας (Προσφορά της Εταιρείας TSOKAS)

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΑ
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ - 06.11.2008

Πριν δύο εβδομάδες ο Διονύσης Τσακνής, ο Βασίλης Καζούλης, τα Κίτρινα Ποδήλατα και ο Αποστόλης Ψυχράμης ξεκίνησαν τις εμφανίσεις τους στην κεντρική σκηνή του «Σταυρού του Νότου». Δυο μέρες πριν την πρεμιέρα Η A.V. ΒΡΕΘΗΚΕ στις μεταμεσονύχτιες πρόβες τους. Τελικά, οι συναυλίες είναι ακόμα πιο όμορφες… πριν ξεκινήσουν. Τετάρτη βράδυ, 23.30, στην οδό Θαρύπου μπροστά από τον Σταυρό του Νότου. Έξω από το club πολύς κόσμος, δίπλα στην κεντρική σκηνή ερημιά και τα φώτα μοιάζουν κλειστά. Παίρνω τηλέφωνο τον Τσακνή για να ρωτήσω πού είναι η πρόβα. Στην κεντρική σκηνή ―μου απαντάει― ανέβα!Μπαίνοντας μέσα βλέπω για πρώτη φορά το χώρο φωτισμένο. Οι καρέκλες αναποδογυρισμένες στα λιγοστά τραπέζια. Πάνω στη σκηνή τα Κίτρινα Ποδήλατα, δηλαδή ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος. Αριστερά, πίσω στον καναπέ, καθισμένος ο Τσακνής. Το κλίμα είναι σχεδόν εορταστικό. Παίζουν μουσική, κάνουν πλάκα, ανταλλάσσουν ατάκες μεταξύ τους που δεν καταλαβαίνω. «Είναι δική μας φρασεολογία, έχουμε αναπτύξει δικούς μας κώδικες!» λέει ο Βασίλης Καζούλης. Ανεβαίνει στη σκηνή, ενώ ήδη ακούγονται οι πρώτες νότες από το «Κάτι να γυαλίζει». Ξεκινάει να τραγουδάει πετώντας κάτι στα γαλλικά, ενώ από κάτω ο Γιώργος κι ο Αλέξανδρος σκάνε στα γέλια. Κι ύστερα αρχίζει να τραγουδάει κανονικά (με τη χαρακτηριστική φωνή που σε ταξιδεύει). Όταν το τραγούδι τελειώνει, οι μουσικοί σταματούν να παίζουν. «Πάμε αμέσως στο επόμενο, μη σταματάμε! Θέλω να έχουμε αίσθηση του προγράμματος» λέει. Τώρα ανεβαίνει στη σκηνή ο Αποστόλης Ψυχράμης. Ακούγοντάς τον εντυπωσιάζομαι με την εξαιρετική του φωνή. Τραγουδάει ένα κομμάτι μόνος του και μετά κάνει δεύτερη φωνή στους υπόλοιπους. Τον Αποστόλη τον είχα δει και πέρσι παρέα με τον Διονύση Τσακνή. Είναι ένα πολύ ταλαντούχο παιδί, με σπάνια φωνή. Ο Τσακνής σκύβει και μου λέει «ο Αποστόλης είναι μουσικός γιος μου». Τι σύμπτωση, λίγο αργότερα ο Αποστόλης θα μου πει ότι βλέπει τον Τσακνή ως μουσικό πατέρα του. Μιλάει γι’ αυτόν με τόσο καλά λόγια, που αισθάνομαι ότι νιώθει ευγνωμοσύνη «αν δεν ήταν ο Διονύσης… τι να σου πω, δεν ξέρω τι θα συνέβαινε». Η συζήτησή μας διακόπτεται απότομα, γιατί πρέπει να ανέβει στη σκηνή. Εκείνη την ώρα πλησιάζει ο Γιώργος και μου συστήνει τον αδερφό του. Θα βγάλουν δίσκο μετά τις γιορτές, όπως θα μου πει αργότερα, και είναι όλη μέρα στο τρέξιμο. Σκύβω και κοιτάω κλεφτά τα χαρτιά με τους στίχους και με τη σειρά των τραγουδιών του προγράμματος. Αριστερά τα τραγούδια και δεξιά εναλλάξ το ποιος τραγουδάει κάθε φορά. Διονύσης, Βασίλης, Αποστόλης, Ποδήλατα, Μαζί. Ο Γιώργος με βλέπει που κοιτάω τη λίστα και σκύβει και συμπληρώνει «Κίτρινα» σε κάθε τραγούδι που γράφει σκέτο «Ποδήλατα». «Μα δεν είναι δυνατόν –μου λέει γελώντας–, άλλοι μας λένε σκέτο Κίτρινα, άλλοι σκέτο Ποδήλατα!» Ο Γιώργος τούς παρακολουθεί κάνοντας παρατηρήσεις για τον ήχο. «Δεν θα ανέβεις να κάνεις κι εσύ πρόβα;» «Έχουν υπερκόπωση οι φωνητικές χορδές μου. Πρέπει να κάνω αφωνία, γιατί μεθαύριο ξεκινάμε και δεν θα μπορώ να τραγουδήσω!» «Πόσο καιρό κάνετε πρόβες;» ρωτάω τον Τσακνή. «Λίγο λιγότερο από ένα μήνα, αλλά ξέρεις τι έχω καταλάβει; Όσο καιρό και να κάνεις πρόβα ποτέ δεν νιώθεις έτοιμος». Οι πρόβες είναι πολύωρες, έχουν κρατήσει κι από τις 2 το μεσημέρι μέχρι τις 3 τα χαράματα! Ο Γιώργος μου εξηγεί ότι θέλει να είναι εκεί και στα στησίματα, οπότε κάθονται ακόμα περισσότερο. Μου δίνει την εντύπωση ότι του αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνουν με το άλλο μέλος των Κίτρινων Ποδηλάτων και αυτό αντικατοπτρίζεται και στην πολύ καλή εμφάνιση που έχουν πάνω στη σκηνή. Κι ο Αποστόλης Ψυχράμης πού είναι; Τον βλέπω να ανοίγει την τσάντα του, να βγάζει ένα βιβλίο με νότες, να το ξεφυλλίζει, να το ξαναβάζει μέσα, να παίρνει ένα άλλο βιβλίο και να πηγαίνει μόνος του προς τις σκάλες αριστερά, όπως βλέπουμε τη σκηνή στο βάθος. Τον πλησιάζω και κοιτάω κλεφτά τον τίτλο. Φρανσουά Νταγκονιέ: «Οι μεγάλοι φιλόσοφοι και η φιλοσοφία τους». Εντυπωσιάζομαι αρχικά, αλλά επιβεβαιώνεται αυτό που είχα υποψιαστεί από την αρχή. Ότι ο Αποστόλης Ψυχράμης είναι ένα πολύ καλλιεργημένο παιδί. Ασχολείται με τη μουσική από 6 ετών και μόλις πριν λίγες μέρες έγινε 29. Προέρχεται μάλιστα από μουσική οικογένεια, με τα τρία μέλη να κάνουν ήδη καριέρα. Αδερφές του είναι η Ειρήνη Ψυχράμη και η Αντιγόνη Ψυχράμη, η οποία μεγάλωσε (αν και για εμάς θα είναι πάντα η γλυκιά «Με λένε Πόπη» του Νταλάρα) και εμφανίζεται στην Ακτή Πειραιώς με τους Παπακωνσταντίνου - Ζουγανέλη - Μπουλά. Γυρνάω το βλέμμα και τον βλέπω να τραγουδάει. Στη σκηνή ο Αποστόλης μεταμορφώνεται. Από ένα γλυκό και ευγενικό παιδί γίνεται φτασμένος καλλιτέχνης. Σε κάνει αμέσως να σκεφτείς πόσο άδικος είναι ο χώρος του τραγουδιού, με τα παιδιά που αρνούνται να ξεπουλήσουν την ψυχή τους στα PR για να γίνουν γνωστοί και να ξεκινήσουν από τον εύκολο δρόμο. Κανονικά θα έπρεπε να είναι ήδη διάσημος, σκέφτομαι. Τις σκέψεις μου διακόπτει ο Διονύσης Τσακνής, ο οποίος έχει ανέβει στη σκηνή για το τελευταίο, δικό του μέρος. Είναι πραγματικά πολύ καλός. Απορώ γιατί κάνουν ακόμα πρόβα. Κάτω από τη σκηνή ο Βασίλης Καζούλης πίνει μπίρα, γελάει δυνατά και λέει αστεία κάνοντάς μας όλους να γελάμε διαρκώς. Ο Τσακνής τούς επαναφέρει στην τάξη. Αυτό γίνεται αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της πρόβας. Ο Διονύσης είναι ο αρχηγός. Λειτουργεί σαν μπαμπάς. Βάζει τα πράγματα σε τάξη και προσπαθεί –και καταφέρνει– να κρατήσει τις ισορροπίες. Όταν μάλιστα κάποια στιγμή, λίγο μετά τη 1.30, και ενώ ήδη έχουν περάσει πολλές ώρες πρόβας, τα πνεύματα οξύνονται, ο Τσακνής λειτουργεί ως ισορροπιστής. «Αν φωνάζουμε δεν θα βγάλουμε άκρη». Και εξηγεί: «Τώρα ακούμε τον ήχο ενώ το μαγαζί είναι άδειο, αλλά θυμάμαι αυτό που μου έλεγε ο Παπάζογλου, ότι με έναν έστω άνθρωπο παραπάνω στο μαγαζί ή ένα λιγότερο, ο ήχος βγαίνει διαφορετικός». Τελικά, πολύ γρήγορα τα βρίσκουν κι αρχίζουν πάλι τη δουλειά. Λίγο πριν φύγουν ο Τσακνής θαυμάζει το μπουφάν που του είχαν πάρει τα παιδιά για τα γενέθλιά του: «Δεν είναι ωραίο;» με ρωτάει. Ενώ ο Γιώργος από τα Κίτρινα Ποδήλατα με ρωτάει με ύφος ενθουσιασμένο, κοιτώντας τον Αλέξανδρο στη σκηνή: «Δεν είναι φοβερός ο αδερφός μου;». Είναι! Όλοι τους. Μία ωραία παρέα που περνάνε καλά και κάνουν εξαιρετικά τη δουλειά τους. Σε λίγο ανεβαίνουν όλοι μαζί στη σκηνή και είναι αδύνατον να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Σε δύο μέρες από εκείνη την Τετάρτη ξεκίνησαν τις εμφανίσεις τους. Ο κόσμος κάτω πολύς, πάρα πολύς, κι από τα πρόσωπα καταλαβαίνεις ότι περνάει υπέροχα. Όσο πέρασα κι εγώ εκείνη την Τετάρτη.

Πγή:Athens voice online

Ένα αγαπημένο τραγούδι απο δύο εκπληκτικές φωνές!

Στα παιδιά που χρωστάω τη νιότη μου



Στίχοι: Διονύσης Τσακνής
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Τσακνής & Απόστολος Ψυχράμης ( Ντουέτο )

Στα παιδιά που χρωστάω τη νιότη μου
στα παιδιά που πηγαίνουν μπροστά
στους μικρούς επιβάτες ταυ χρόνου χρωστάω δυο λέξεις
Να τους πω για το χαμένο ιππότη μου
που τον ψάχνω κι εγώ στα τυφλά
κι εσύ, αστέρι μου, βαστά γερά και κοίτα ν' αντέξεις.

Στο όνειρο σου αρχίζουν τα θαύματα
περνάνε πρίγκιπες με ωραίες στολές
των αλόγων οπλές και τα πουγκιά που 'ναι γεμάτα χρυσάφι
Και άμα τύχει και ξυπνήσεις χαράματα
σε περιμένουνε ζεστές αγκαλιές
της αγάπης φωλιές, μη φοβάσαι, τρομαγμένο μου ελάφι

Α, το σκοτάδι προς τα πού με τραβάει
Α, μέσα απ' το ψέμα η ζωή προχωράει

Οι πρίγκιπες που το κακό αψηφούν
στις μάχες τους δράκους πάντα νικούν
σαν τα θεριά πολεμούν και τους εχθρούς όλους
τους έχουν ξεκάνει
Κι όταν γυρίζουν στα παλάτια που ζουν
οι στρατιώτες ευλαβικά προσκυνούν
κι οι ποιητές τους υμνούν και τους πλέκουν
της δόξας στεφάνι.

Μεγαλώνεις κι εσύ με το ψέμα
μα όπου να 'ναι πλησιάζει ο καιρός
''Ποιος τα λέει όλ' αυτά'', θα μου πεις και θα ζητήσεις τα ρέστα
Ένα βήμα μπροστά μου είναι ρέμα
και στην πλάτη μου χάσκει ο γκρεμός
έλα, δες από 'δώ που κοιτάω κι αν τολμάς ξαναπέσ' τα.

Στα όνειρα μου αραχνιασμένα φαντάσματα
περνούσαν πρίγκιπες με ωραίες στολές
των αλόγων οπλές και τα πουγκιά που 'ταν γεμάτα χρυσάφι
Μα εγώ ξυπνάω εκεί κοντά στα χαράματα
και δε βρίσκω πια ζεστές αγκαλιές
τις φωνές τις παλιές, που με κάβαν γλυκά σαν ξυράφι.

Α, το σκοτάδι ως εδώ δε μου πάει
Α, μέσ' απ' τις φλόγες η ζωή προχωράει.

Οι πρίγκιπες μες στη χλιδή τους σιωπούν
τις μάχες από κοντά δε θα δουν
σαν αρουραίοι σκορπούν φοβισμένοι
όταν φτάνουν οι δράκοι.

Οι στρατιώτες πά' στις ασπίδες γυρνούν
μα τα σπαθιά τους τα ματωμένα μιλούν
και όσοι βγουν ζωντανοί συνεχίζουν
και παλεύουν μονάχοι.

Α, το σκοτάδι η αλήθεια νικάει
Α, μέσ' απ' το αίμα η ζωή προχωράει

Όπως λέω και γώ συχνά μέσα απο το δικό μου παραμύθι θα ξαναβρώ το ξεχασμένο μονοπάτι μου..!

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι



Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Τσακνής & Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου ( Ντουέτο )

Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Κι εσυ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβίθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ'το, ξαναβρές τo, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου

Ξελεύθερώνω την ωραία πεταλούδα
από τη σφραγισμένη γυάλα της
Να σου δανείσει τα φτερά της τα βελούδα
και τα μεγάλα της

Κι αντί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη
αυτών που χάμω τα πετάξανε
Φτιάξε καρδιά μου
το δικό σου παραμύθι
αλλιώς τη βάψαμε

Φτιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Μ'αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Κι αντί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό μας παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ'το, ξαναβρές το, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου....