Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή (απόσπασμα) ~Αλκυόνη Παπαδάκη

Το "Μαζί"

Περί έρωτος: Κατάλληλη στιγμή

Έρωτας. Η προαιώνια μάχη ανάμεσα στα δύο φύλα. Όχι όχι δεν φταίει κανένα στρουμπουλό αγοράκι με τόξα και φαρέτρα. Φταίει η στιγμή, το timing στα Ελληνικά βρε παιδί μου. Οκ κεραυνοβολήθηκες, νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι, σημερα πρωτογνωρισες τη χαρά (εσύ και η αξέχαστη Αλίκη Βουγιουκλάκη) απο δω και πέρα τι γίνεται;

Οι περισσότεροι περιμένουν την κατάλληλη στιγμη να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και τσουπ κάτι γινεται και δεν ξεστομίζει κανείς τίποτα. Περιμένεις την επόμενη συνάντηση...και ξαφνικά αρχίζουν να χτυπούν σα δαιμονισμένα τα τηλέφωνα κοκ. Δεν πειραζει. Την επόμενη φορά, όλα ιδανικά και να σου στο άσχετο συγγενείς-φίλοι εκεί που πίνεται το ποτακι-καφεδάκι! Πω πω σκεφτεσαι ούτε στα σηριαλ τέτοιο σπάσιμο νεύρων. Που θέλω να καταλήξω...

Στο οτι φυσικά και δεν θα υπάρξει ποτέ η κατάλληλη στιγμή....Τι χρειάζεται; Όσο κι αν το θεωρουμε δύσκολο.....Θάρρος! Βουτάς στο βυθό και ό,τι γίνει...

Τουλάχιστον ΕΝΑΣ προσπάθησε....! Μπορεί και οι δύο...

There is no right time and right place for love... it can happen any time.
Shahrukh Khan
Read more at http://www.brainyquote.com/quotes/keywords/right_time.html#qyt2C0zILZgWwwSW.99

 There is no right time and right place for love... it can happen any time.

 Shahrukh Khan

There is no right time and right place for love... it can happen any time.

Shahrukh Khan

Read more at http://www.brainyquote.com/quotes/quotes/s/shahrukhkh442103.html#1Yhlxt8z2CciCuBg.99

Τα μοναχικά βήματα - Τάσος Λειβαδίτης

Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα την βρούμε;

Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ' τα χρόνια...

Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιός θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα...

Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δύο πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ.

Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών, δεν είναι η βροχή αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε.

Οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ' το βάρος της απεραντοσύνης, έξω απ' τα ορφανοτροφεία, σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη, που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό.

Όλα θολά συγκεχυμένα... Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση... ποιοί είμαστε; ... άγνωστο... και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ' τον αληθινό εαυτό μας.

Χέρια που γκρεμίστηκαν σε αδέξιες χειρονομίες, μενεξεδένια ευσπλαχνία του δειλινού που σκορπίζει λίγες βασιλικές δαντέλες στα γηροκομεία.

Το θεϊκό δικαίωμα των φτωχών πάνω στα υπάρχοντα των άλλων, τα μοναχικά βήματα του περαστικού που σου θυμίζουν όλη τη ζωή σου κι ο πατέρας μου πεθαμένος εδώ και τόσα χρόνια έρχεται κάθε βράδυ και με συμβουλεύει στον ύπνο μου... μα πατέρα του λέω, ξεχνάς ότι τώρα είμαστε συνομήλικοι;

Ω γενιά μου χαμένη πήραμε μεγάλους δρόμους... μείναμε στη μέση... η ώρα του θανάτου μας είναι γραμμένη σ' όλα τα ρολόγια.

Φίλοι παιδικοί που είστε; με ποιούς θα συνεχίσω τώρα την περιπλάνησή μου στο άπειρο;

Οι μεγάλοι κάθονται στα καφενεία, οι γρύλοι τα βράδια προσπαθούν να συλλαβίσουν το ανείπωτο, η μητέρα άνοιγε τα γράμματα με τη φουρκέτα της...

Η ζωή μας είναι ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε... μια θλίψη τ' απογεύματα σαν άρωμα από παλιά βιβλία και κάθε φορά που προσπερνάμε ένα διαβάτη, είναι σαν να λέμε αντίο σ' όλη τη ζωή.

Θυμάσαι τις ερωτικές στιγμές μας Άννα; Το φύλο σου σαν ένα μισανοιγμένο όστρακο που τ' ακούμπησε εκεί μια μακρινή τρικυμία, τα στήθη σου δύο μικρά ηλιοτρόπια μες τ' αλησμόνητο πρωινό.

Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο.

Κάποτε θα αυτοκτονήσω μ' έναν τρόπο συνταρακτικό, με χαμηλόφωνα λόγια από παλιές συνωμοτικές μέρες...

Α ζωή, μια χειραψία με το άπειρο πριν χαθείς για πάντα...

Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση... ενώ στο βάθος του δειλινού οι δύο οργανοπαίχτες με τ' ακορντεόν παίζανε τώρα για την τύχη και τα καπέλα τους επιπλέανε ναυαγισμένα στη μουσική...