Είδα την Ελένη Βιτάλη και τη Γλυκερία σε μια "Πρόβα τζενεράλε"

Κάποιες συνυπάρξεις επι σκηνής, έχουν κάτι ουσιαστικό, κάτι συγκινητικό, τη δική τους αλήθεια.
Μια απο αυτές είναι και η συνεργασία της Ελένης Βιτάλη με τη Γλυκερία στο Stage Live στη Θεσσαλονίκη. Πραγματοποιήθηκε επιτέλους ο ευσεβής μου πόθος, καθώς όταν άκουσα στο διαδίκτυο, μέρος του προγράμματος τους απο το Zoom στην Πλάκα το 1991 , βίωσα συναισθηματική απληστία και ήθελα κι άλλο. Η εκκίνηση δόθηκε μέσα απο τις μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη. Μουσικοί χαρταετοί σαν πυροτεχνήματα, λαμπάδιασαν αβίαστα μέσα απο τα χέρια των μουσικών (Κωνσταντίνος Φωτιάδης, Dasho Kurti, Ζήσης Σκλαβουνάκης κ.α. Ας με συγχωρήσουν οι υπόλοιποι μουσικοί, που δεν συγκράτησα τα ονόματά τους).

Τη σκυτάλλη πήρε ο Σερραίος Βασίλης Προδρόμου, νέος καλλιτέχνης και πολλά υποσχόμενος. Τραγούδησε το "Όνειρο ήτανε" και μας προϊδεασε για το ονειρεμένο μουσικό ταξίδι που θα μας πρόσφεραν όλοι μαζί!

Η μεγάλη ώρα ήρθε. Οι δυό τους σε ξεχωριστά ντουέτα. Τα σώματα να πάλλονται, ο ηλεκτρισμός της στιγμής σας ένα γλυκο αεράκι σου χάιδευε τα φτερά της καρδιάς σου. Το κοινό τις υποδέχτηκε πολύ ζεστά, με δυνατό χειροκρότημα. Ξέρεις αυτό το χειροκρότημα, το δυναμικό, το αλλιώτικο που λίγοι έχουν τη χαρά να γευτούν.

"Δεν έχω πολλά", "Μέχρι να βρούμε ουρανό" η μεθυστική φωνή της Γλυκερίας αναζωπύρωσε συναισθήματα και θύμησες.

Με μια ψυχή γλυκιά, γεμάτη ευγνωμοσύνη μοίραζε χαμόγελα με την πρώτη ευκαιρία. Κι αναρωτιέσαι πως γίνεται μια ερμηνεύτρια με τη δική της πορεία, να είναι τόσο απλή και να συνεπικουρεί στη βίωση μιας συγκίνησης χωρίς τέλος;

 Η σειρά της Ελένης Βιτάλη, ήρθε. Καρδιοχτύπι και ανυπομονησία.

"Αρκούδα", "Μακριά μου να φύγεις" και η έκπληξη της βραδιάς τα "Σκυλάδικα". "Είχε χρόνια να το πεί" μου μαρτύρησε γνώστης της μουσικής της πορείας. Κι αυτό φάνηκε καθώς ο κόσμος χειροκροτούσε και με τις κάμερες, ανα χείρας, αποτύπωναν τη στιγμή. Με μικρόφωνο αντί για πινέλο και τη δισκογραφία της για παλέτα, ζωγράφιζε άκοπα με ευχαρίστηση.

Δεν μπορώ να μη σταθώ και στη διακριτική παρουσία της Ντιλέκ Κότς. Εκτός των άλλων ερμήνευσε το Baharat, tarçın ve buse ελληνιστί Μπαχάρι, κανέλλα και φιλί, απο την ταινία "Πολίτικη κουζίνα". Η υγρασία στις κόγχες των ματιών επανήλθε. 

Το πρόγραμμα τελείωσε γύρω στις 4 το χάραμα. Είχαμε ακούσει τραγούδια πολλών σημαντικών καλλιτεχνών, εγκλωβίσαμε το χρόνο και αφεθήκαμε. Η Ελένη και η Γλυκερία, έγιναν πλέον δικοί μας άνθρωποι. Μας πήραν απο το χέρι και βαδίσαμε σε δρόμους γνώριμους, που ήταν σαν καινούριοι. 

Ο χώρος ήταν πολύ όμορφα διακοσμημένος, αν και τα τραπέζια στο πλάι, είναι λιγότερο προνομιακά αν θες να δεις τον εκάστοτε καλλιτέχνη και βρίσκεται εκεί το τραπέζι σου, θα δυσκολευτείς. Η Γλυκερία μας δέχτηκε στο καμαρίνι της, συνομιλήσαμε και φωτογραφηθήκαμε. Αυτό που με στεναχώρησε ήταν που δεν μας άφησαν να συγχαρούμε και την Ελένη Βιτάλη απο κοντά. Είχαμε κάνει αρκετά χιλιόμετρα για να βρεθούμε και να τις ακούσουμε (και όσοι με διαβάζεται ξέρετε πόση αγάπη της έχω). Κρίμα!

Δεν θέλω όμως να κλείσω με πικρία. Αναρωτιέμαι πόσο έρωτα μπορούν να χωρέσουν τα τραγούδια τους;

"Δεν έχω πολλά όλα να στα χαρίσω....γιατί χωρίς εσένα είμαι μισή
δεν πετιέται έτσι μια ζωή"