Πυρωμένες σκέψεις στο εκτυφλωτικό σκοτάδι

Κι έτσι απλά απο εκείνο το βράδυ όλα άλλαξαν.....
Εγώ και συ στο ίδιο κρεββάτι.
Υπήρχε ένταση και συστολή.
Τα ζωώδη ένστικτα υποχώρησαν άτακτα.
Σε ήθελα, σε θέλω αλλά κανείς δεν έκανε την αρχή.
Μείναμε έτσι μέσα στο σκοτάδι, δίχως φως.
Να κρατιόμαστε χέρι-χέρι, να κοιταζόμαστε μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.
Προσπαθούσα να μετρήσω τους παλμούς σου.
Ακουμπούσες μέσα στον ύπνο σου τα μαλλιά μου.
Ψηλάφιζες το πρόσωπο μου.
Άγγιζα τα δάχτυλα σου που με κρατούσαν σφιχτά.
Κοιμήθηκα ελάχιστα αυτά τα δύο βράδια.
Ήθελα να ζήσω τις στιγμές μας.
Για δεύτερη φορά, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη και ευθύνεσαι εσύ γι αυτό.
Εσύ που με πληγώνεις, εσύ με τρόπο αφύσικο και μαγικό επουλώνεις τα τραυματα. 
Σε θέλω....
Σ αγαπώ...
Σε χρειάζομαι....
Διάβασε τα χείλη μου....
Πυρωμένες σκέψεις στο εκτυφλωτικό σκοτάδι