Διάβασα: Το βιβλίο της Κατερίνας του Αύγουστου Κορτώ

Τούτο το βιβλίο με έναν ανεξήγητο τρόπο, το έβλεπα συνεχώς μπροστά μου απο τη στιγμή που εκδόθηκε.
Το αγόρασα (αυτό και κάτι άλλα βιβλία) σαν δώρο στον εαυτό μου για τις γιορτές. Αυτό το χαμογελαστό κορίτσι του εξωφύλλου, των εκδόσεων Πατάκη, με προκαλούσε ευχάριστα να το ακολουθήσω κι αυτό έκανα. Ομολογώ πως δεν έτυχε να διαβάσω άλλο βιβλίο του συγγραφέα. Άνοιξα το βιβλίο και παρασύρθηκα διαβάζοντας την ιστορία απνευστί, μέσα σε μια μέρα. Αρχικά χάρηκα γιατί το όνομά μου (Αριάδνη), που τόσο αγαπώ, υπήρχε επιτέλους σε χαρακτήρα βιβλίου! Στα θετικά η ορθή χρήση της Ελληνικής γλώσσας. Το Κατερινάκι του Πέτρου, έγινε και Κατερινάκι μου! Έτσι απλά και κτητικά. Ξεδίπλωσε την πληγιασμένη ψυχούλα του, με μουσική υπόκρουση μελωδίες του Χατζιδάκι, από την αρχή ως το τέλος.

Θίγονται θέματα που λανθασμένα αποτελούν ταμπού, όπως η ομοφιλοφυλία και οι ψυχικές διαταραχές. Μια πολύχρωμη παλέτα συναισθημάτων ήταν η ζωούλα της. Οι πρώτες ενδείξεις που κουκουλώθηκαν καλά καλά και κανείς δεν έδωσε τη δέουσα σημασία.

Ένας ομφάλιος λώρος που η ίδια, ίσως και ο Πέτρος, ο γιός της αρνείται να κόψει. Μια αγάπη που μετουσιώνεται σε φυλαχτό.

Στο σημείο της αγέννητης κόρης της, μου θύμισε φευγαλέα τη μάνα του Βιζυηνού και το αμάρτημά της, που τη στοίχειωνε ως το τέλος.Η δική μας ηρωίδα ευτυχώς είχε τη συμπαράσταση του Τασούλη της , καθόλη τη διάρκεια της κοινής του πορείας.

Κλείνω με μια φράση απο το τέλος του βιβλίου, το οποίο, άφησα κλαίγοντας με λυγμούς για την αλήθεια του.



«Σου εύχομαι να κάνεις κάποτε παιδί, για να τ' αγαπήσεις όσο σ' αγάπησα εγώ, και να σ' αγαπήσει όσο μ' αγάπησες εσύ............................... Έπειτα μες στη νύχτα, κάτι θα φτερουγίσει μέσα μου: το μικρό μου τίποτα που ετοιμάζεται να πετάξει και να ενωθεί με το μεγάλο τίποτα. Ή με την ελπίδα μιας ζωής υπέροχης σαν αυτή που αφήνω».