Ερωτική επιστολή της Πηνελόπης Δέλτα στον Ίωνα Δραγούμη

27.7.1906


«Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα· αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ιων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με... Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι· τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος· ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ' αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου όποταν σε φωνάξω. Ιων μου, δεν σε φωνάζω· μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι· σε περιμένω πάντα και σ' αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση· τ' άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς· αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα. Ιων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν "τρελός για μένα", έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα... Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει "τιμή" και "λόγος". Ξέρω μόνο πως σ' αγαπώ, τ' ακούς, Ιων; σ' αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ' έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω "σ' αγαπώ", μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ως που να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως είμαι τρελή· μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει...»


Η πρώτη συνάντηση της Πηνελόπης Δέλτα και του Ίωνα Δραγούμη, ήταν στις αρχές του 1900 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Σύντομα τα αισθήματά τους άλλαξαν. Ο έρωτάς τους έμεινε ανεκπλήρωτος λόγω των κοινωνικών κατεστημένων της εποχής.

Έρευνα: Αριάδνη Στεφανίδου

Τέτοιες ώρες!

Κάτι τέτοιες ώρες μου λείπεις. Δεν σε είχα ολοκληρωτικά ποτέ, όσο κι αν το ήθελα. Είναι στιγμές που νιώθεις σαν να είσαι μαζί του και βιώνεις το κάθε του λεπτό. Σαν όνειρο. Γιατί τα όνειρα δεν δαμάζονται, δεν φυλακίζονται και δεν μπαίνουν σε καλούπια. Ανήκουν στους τολμηρούς.

Το πυροτέχνημα...!

Και εκεί που νομίζεις πως έχεις βάλει τη ζωή σου σε μια τάξη και δεν θα γινεις έρμαιο των συναισθημάτων σου, κάπου εκεί σκάει ένα "πυροτέχνημα". Μπορεί να μην έχει τη δυναμική και την ομορφιά των άλλων, έχει όμως άλλη χάρη. Έχει σταθερή ανοδική πορεία και σε συνταράσσει. Είναι ο έρωτας με την πρώτη ματιά. Αυτό το πρωτόγνωρο και τόσο ειλικρινές συναίσθημα, εμφανίζεται απο το πουθενά. Η λογική πάει περίπατο και αρνείται πεισματικά να συναινέσει σ αυτό το λάθος. Δεν σε νοιάζει. Γιατί ακόμη και τα λάθη σου τα αγαπάς, όταν ξεπερνούν τα όρια που θέτει η κοινωνία.

Οι νύχτες της φωτιάς

Είναι κι αυτές οι μνήμες τις νύχτες που σου καίνε τα σωθικά. Σου υπενθυμίζουν πράγματα, που αντί να κρύβονται στη λήθη εμφανίζονται μέσα στο σκοτάδι.
Θέλω να ανάψω ένα τσιγάρο αλλά δεν έχω καπνό....Καλύτερα....ο καπνός, ακόμη και ο καπνός εσένα θυμίζει.
Ο χρόνος κυλα και συ πρέπει να ακολουθήσεις μια πραγματικότητα που δεν θες. Δεν ειναι όμως στο χέρι σου! Λένε πως όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός (αν υπάρχει) γελάει....
Λένε πως όταν θες κάτι πολύ το σύμπαν συνομωτεί υπερ σου.
ΜΠΟΥΡΔΕΣ. Λέω εγω!
Ναι ειναι κάτι που το θέλω πολύ πάρα πολύ και ποτέ δεν θα το έχω....
Και όμως για μένα ειναι ό,τι πιο σημαντικό.
Είναι η αφετηρία των συναισθηματων μου.
Είναι ενα ΑΝ.....
Ακόμη κι ΑΝ σε λίγες μέρες οι δρόμοι μας χωρίσουν οριστικά,
θα είσαι για ΠΑΝΤΑ ο ένας.....
Για εμάς που τα αρχικά μας οδηγούν σε ένα ακόμη "Αν" σε ένα αδιέξοδο, στο ανεκπλήρωτο...