Σενάρια πίσω απο το παράθυρο....

Photography by Angela Vicedomini

Το πρωί δυσκολεύομαι να ξυπνήσω, όπως αντίστοιχα το βράδυ αργώ πολύ να κοιμηθώ. Το βράδυ που κοιμήθηκα σπίτι του, ήμουν ήρεμη, ήταν κάπου στο χώρο. Το ένιωθα. Ξάπλωσα και χώθηκα κάτω απο το πάπλωμα. Σενάρια και πάλι σενάρια, μου αρέσουν να τα φτιάχνω και ως συνήθως να είναι πρωταγωνιστής. Άραγε εγώ πρωταγωνιστώ στα δικά του; Κοιμήθηκα γρήγορα και γλυκά. Το πρωί με ξύπνησε το φως απο το παράθυρο. Ήταν η πρώτη φορά που δεν νευρίασα με τον ήλιο. Δεν ήθελα να κοιμηθώ άλλο. Ήμουν πλήρης! Ήθελα απλά να τον δω. Σηκώθηκα και πήγα πίσω απο το παράθυρο. Δεν τράβηξα την κουρτίνα, παρά μόνο στεκόμουν όρθια και τον κοιτούσα. Ένα αχνό χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλη μου. Ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπα εκείνη τη μέρα. Σαν να μου ταξαν τον ουρανό με τα άστρα δίχως ΕΝΦΙΑ! Κάποια στιγμή γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε προς το παράθυρο μου. Τραβήχτηκα ασυναίσθητα πίσω. Μα γιατι; Αφου δεν φαίνομαι....Με περίμενε. Όσο σκληρό περίβλημα κι αν δείχνει ότι έχει, είναι ευάλωτος και το δείχνει όταν δεν είμαι εκεί. Γιατι δεν εκμεταλλευόμαστε την κάθε στιγμή, παρά μονάχα κουβαλάμε εδω και εκεί τη δειλία μας; Κλείνω με μια φράση που τον αντιπροσωπεύει και δεν γνωρίζω τον συγγραφέα της....

Κι αν δεν κοιμηθείς το βράδυ, θα είναι απο τις φωνές που θ' ακούς απ τα κενά που δεν έκλεισες....