Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Κική Δημουλά: Νοσταλγία


Τον θυμάμαι ακόμα.
Παράξενο πολύ,
γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε,
όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο.
Υπέροχο μνημείο.
Διάχυτος σαν μυρωδιά,
απροσδιόριστος σαν το άπειρο,
βλέμμα σάμπως σ’ ατέλειωτη νύχτα.
Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο
όπου τινάζαμε μια τεφρωμένη ολοκλήρωση.
Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο
κάποιο ξεκίνημα πικρό.
Και τότε εγώ
σήκωσα το ποτήρι
και πίναμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα
ανάκατο με μια σιγή.

Στο χωρισμό μήτε αντίο
μήτε φιλί.






Κική Δημουλά

Ποιήματα, εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα, 1998

Επείγουσα ανάγκη για τρόφιμα στο Άσυλο Ανιάτων στην Κυψέλη!



Διαβάζω την ανάρτηση απο το boroume.gr και τη αναδημοσιεύω:
 
"Μόλις επικοινώνησαν μαζί μας από το Άσυλο Ανιάτων - Ίδρυμα Περιθάλψεως Χρονίως Πασχόντων, που βρίσκεται στην Κυψέλη και φιλοξενεί 232 άτομα με χρόνιες παθήσεις. Οι ασθενείς που φιλοξενούνται εκεί είναι χρόνια πάσχοντες (παραπληγίες, τετραπληγίες, εγκεφαλοπάθειες, σκλήρυνση κατά πλάκας και παθήσεις του κεντρικού νευρικού συστήματος με κύριο χαρακτηριστικό της διαταραχές της κινητικότητας κλπ). Το 80% των ασθενών είναι κατάκοιτοι και ακρατικοί. Χρειάζονται συνεχή περιποίηση καθώς δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν ενώ τους λείπει και η συντροφιά καθώς το 30% είναι ξεχασμένοι από τους συγγενείς τους ενώ άλλοι δεν μπορούν να πληρώσουν 6 ευρώ την ώρα για να έχουν μία συνοδό που θα τους πάει μία βόλτα ή που θα τους κάνει λίγη παρέα. “Έχουμε άμεση ανάγκη από κάποια τρόφιμα. Μπορείτε να μας βοηθήσετε;”, μας είπαν.

Οι άμεσες ανάγκες τους, για την επόμενη εβδομάδα, είναι:
  • γάλα εβαπορέ – 48 τεμάχια
  • φιδές (φωλιές) – 24 κιλά
  • μακαρόνια Νο 2 για παστίτσιο – 30 κιλά
  • σπαγγέτι Νο 6
  • ρύζι κίτρινο (τύπου prboiled) – 60 κιλά
  • ρύζι λευκό νυχάκι (για σούπες – γεμιστά) – 60 κιλά
  • αλεύρι για όλες τις χρήσεις – 10 κιλά
  • ταραμοπολτός κόκκινος – 6 κιλά
  • τυρί τύπου ένταμ – 20 κιλά
  • σκληρό τυρί τύπου κεφαλοτύρι – 10 κιλά
  • φακές ψιλές – 25 κιλά "
Για περισσότερες πληροφορίες κάνετε κλίκ εδώ

Αλκυόνη Παπαδάκη: "Τι παλιόκαιρος σήμερα… Βρέχει από το πρωί..."




«Τι παλιόκαιρος σήμερα… Βρέχει από το πρωί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η νοσταλγία έχει το άρωμα της βροχής…»

«Αυτός ο κόσμος ο κερατάς- μου ‘λεγε μια φορά η φίλη μου η Βιργινία – λες κι είναι καμωμένος μόνο γι’ αυτούς που ξέρουν να καταπατούν. Γι’ αυτούς που στήνουν ταμπέλες. Που κάνουν περιφράξεις και βάζουν μέσα άγρια σκυλιά για φύλακες. Αυτός ο κόσμος ο κερατάς λες κι είναι καμωμένος, μόνο για μπρατσωμένες ψυχές.»

«Τι θα ‘κανα χωρίς εσένα Νανώ… (Μου ‘γραφε κάποτε σ’ ένα σημείωμα). Τι αξία θα είχαν οι ακρογιαλιές της ψυχής μου, αν δεν στεκόσουνα εκεί, να με περιμένεις…»

«Τα κύματα σ’ οδηγούν εκεί που θέλουν να σε ξεβράσουν. Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό τους. Κάποιοι όμως είναι τυχεροί. Στ’ άδεια κοχύλια της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους. Κάποιοι… δε θα τους βρεις σε κάθε βήμα σου…»

«Το πιο όμορφο γαλάζιο της ψυχής μου το ξόδεψα προσπαθώντας να γλυκάνω το βλέμμα της απουσίας.»
«Συμβαίνει κι αυτό. Να ‘χεις ρίξει κάτω τον άλλον κι ύστερα να βγαίνεις στη ράχη του, να χοροπηδάς και να προσπαθείς να τον πείσεις (συχνά τον πείθεις) πως είναι ένοχος, γιατί η ράχη του έχει κόκκαλα και σου πληγώνουν τα βελούδινα ‘’πατουχάκια’’ σου…»
«Πάνω σ’ ένα ζουμπούλι, ξεψύχησε η Άνοιξη…»
«Αν δεις την ψυχή μου με ματωμένα γόνατα να τρέχει κοντά σου, μην τρομάξεις. Δεν είναι τίποτα καλέ. Από το παιχνίδι είναι. Όλα τ’ απογεύματα της ζωής τα πέρασα παίζοντας κυνηγητό με τα όνειρά μου.»
«Αυτό το ''απόλυτα εντάξει'' πάντα με τρόμαζε. Μου δημιουργούσε μια αποστροφή κάτι σαν ναυτία. Κάτι μου ‘λεγε πως η αγάπη δε βολεύεται στην απόλυτη τάξη. Είναι στο λίγο, στο ελάχιστο φάλτσο. Στο αδιόρατα στραβό. Δεν είναι πουκάμισο κολλαριστό η αγάπη. Είναι ρούχο τσαλακωμένο. Φορεμένο. Με τα σημάδια του ιδρώτα να διακρίνονται πάνω του.»
«"Να ονειρεύεσαι ..." μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.
Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι ...
Δεν έχει νόημα.
Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι!


Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι ...Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή, το παν! Έχει και παρακάτω ...; Έχει κι άλλο ...
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!»


«Καθένας έχει διαλέξει μόνος του το σταυρό του, άσχετα αν δεν το παραδέχεται, ή αν δεν το συνειδητοποιεί πολλές φορές.»«-Εγώ την τρέλα μου την φοράω καπέλο, μεγάλε. Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά. Κι όσο για την παράγκα μου, μόλις δω πως πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω. Δεν το ‘χω για τίποτα. ‘’Πόσο κάνει;’’ Λέω στη μοίρα μου. Τι χρωστάω; Τόσο… Μου λέει. Παρ’ τα και δίνε του. Έχω ένα ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα…»"Δε φοβήθηκα ποτέ μου τη βροχή. Φοβήθηκα πολλές φορές όμως αυτούς που μου φώναζαν να γυρίζω πίσω για να μου δώσουν μια ομπρέλα.»«-Σκέφτομαι… Σκέφτομαι… Γιατί να μην έχουν οι άνθρωποι ουρά, Νανώ; Μη γελάς. Θα την κουνούσαν όπως τα σκυλιά και θα καταλαβαίναμε από μακριά τις προθέσεις τους. Σου είπα, μη γελάς…»
«Άσχετο, αλλά: Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους. Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων. Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες. Τους κουρασμένους παλιάτσους. Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, για να ενωθούν ξανά με τη ζωή. Αυτούς που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα, γελάνε με το χάλι των ποδιών τους. Καθόλου δε λυπάμαι που με πέταξε έξω από τη δεξίωση ο πορτιέρης, γιατί δε φορούσα το κατάλληλο ένδυμα. Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο, ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις, που μου είχαν χώσει στην τσέπη διάφοροι επιτήδειοι. Λυπάμαι μόνο που δεν μπορώ πια να φοράω κατάσαρκα το βλέμμα των ανθρώπων.»
«Θυμάμαι ακόμα εκείνο το γλάρο τον μοναχικό. Πετούσε γρήγορα προς την αντικρινή στεριά, σαν να ήθελε να γλυτώσει από το βλέμμα του Θεού. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη θάλασσα. Τόσο απόλυτα, τόσο αλαζονικά γαλάζια…»

Αλκυόνη Παπαδάκη

Απόσπασμα απο το βιβλίο "Βαρκάρισσα της Χίμαιρας"
Εκδόσεις Καλέντης, 2001

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Ανδριάνα Μπάμπαλη: Μοίρα της έγινε η καλή μουσική!

Την Ανδριάνα Μπάμπαλη την άκουσα στο ραδιόφωνο για πρώτη φορά με το "Δεν είναι αργά" το 2001. Ήταν από τις λίγες φορές, που μόλις έφτασα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, ήθελα να βρω τα πάντα για την καλλιτεχνική της πορεία (το έχω πάθει και με τη Νατάσσα Μποφίλιου). Το κομμάτι έγραψε εξ ολοκλήρου ο Νίκος Πορτοκάλογλου και περιλαμβάνεται στο soundtrack της ταινίας "Μπραζιλέρο".
Και κάπως έτσι συνέχισε την πορεία της στη μουσική. Σεμνά, χωρίς πυροτεχνήματα και σαφώς χωρίς πισωγυρίσματα. Το 2008 συμμετείχε σε συναυλία με τη Χαρούλα Αλεξίου και το Μπάμπη Στόκα. Ήταν η ευκαιρία να την ακούσω απο κοντά, μιας και η επαρχία, δεν ξέρω γιατί, μπορεί να απολαύσει σπουδαίες πολιτιστικές εκδηλώσεις μόνο τα καλοκαίρια. Σαφώς και ήθελα να ακούσω και το "μεγαθήριο"-Αλεξίου αλλά και τον ροκ Στόκα. Η Ανδριάνα με αέρινες κινήσεις άνοιξε τη συναυλία. Με κέρδισε η φρεσκάδα και ο τρόπος που τραγουδούσε τη φράση "Δεν είναι αργά για θαύματα". Το "Δες καθαρά", "Γίνε κομμάτια", "Μην πεις ποτέ". Έχει αυτή τη μαγική ιδιότητα να γράφει ή να τραγουδά κομμάτια που χαράσσονται μέσα στην ψυχή σου ανεξίτηλα.
Η πορεία της γνωστή και δεν θέλω, να γράψω άλλη μια βιογραφία, αλλά να μοιραστώ τη γνώμη μου. Αν και ήξερα το κομμάτι "Είσαι εσύ ο άνθρωπος μου" απο την αείμνηστη Σωτηρία Μπέλλου, όταν το άκουσα και απο την Ανδριάνα, ήταν σαν να το ακούω για πρώτη φορά. Ήθελα να την ακούσω ξανά ζωντανά, οπωσδήποτε μετά απο τέσσερα χρόνια. Η ευκαιρία ήρθε όταν ήμουν στην Αθήνα για λίγο διάστημα. Την ημέρα της πρεμιέρας της στην Πλάκα στο "Ζυγό" με το Μιχάλη Χατζηγιάννη  ήμουν εκεί. Ανάμεσα στα τραγούδια από την προσωπική της δισκογραφία, αλλά και συναδέλφων της, με κέρδισε το αέρινο ντουέτο "Βροχή των αστεριών". Της πάνε τόσο αυτοί οι ζεστοί χώροι των μουσικών σκηνών. 
2013 η Ανδριάνα ετοιμάζει πυρετωδώς τον πρώτο δίσκο της, με αποκλειστικά δική της μουσική. Προπομπός ήταν τα "Πέντε βήματα" σε στίχους Νίκου Μωραίτη και ακολούθησαν πρόσφατα "Τα δαχτυλίδια" σε στίχους πάλι του Νίκου Μωραίτη και μουσική της ίδιας απο τη Feelgood Records.  Μία ολόφρεσκη και πολύ ιδιαίτερη μπαλάντα. 
Απολαύστε τη:
 

Tip: Από τις 23 Νοέμβρη και κάθε Σάββατο μπορείς να την ακούσεις στο Love Casual Living, στη Θεσσαλονίκη μαζί με το Νίκο Ζιώγαλα και τους Μπλε!


Αριάδνη Στεφανίδου

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

"Τα μούτρα" φέρνουν τα πάνω-κάτω το θέατρο Χώρα!

Το Θέατρο Χώρα παρουσιάζει το έργο του John Godber, Τα μούτρα (Bouncers), σε μία παράσταση , της οποίας τη μετάφραση και τη διασκευή υπογράφουν ο Βασίλης Ρίσβας και η Δήμητρα Σακαλή, ενώ τη σκηνοθεσία ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης.


«Τα Μούτρα» συμβαίνουν τη νύχτα: τσαμπουκαλεμένα ατίθασα αγόρια (το αλκοόλ φτιάχνει εκρηκτικό μίγμα με την τεστοστερόνη), μεθυσμένα, προκλητικά κορίτσια που άλλον γουστάρουν, άλλος τις θέλει και μ’ άλλον είναι, συν όλα τα είδη της ανθρώπινης ράτσας:  απ’ τον ξελιγωμένο σαλιάρη - που επιδεικνύει το πούρο και το Armani για να χτυπήσει καμιάν αδέσποτη γκόμενα, μέχρι τον πιτσιρικά που ψάχνει, ψάχνεται και τον ψάχνουν οι δικοί του.


Απ’ την κρυόκωλη κομπλαρισμένη φοιτήτρια που βγήκε με το ζόρι να διασκεδάσει με τις φίλες της, μέχρι τη fifty-plus κούγκαρ με το αχόρταγο μάτι και τα τρία κολάν για να μη φαίνεται η χαλάρωση.


Σ’ αυτό το μεταμεσονύχτιο τσίρκο (μπομπάτο αλκοόλ, μπιτάτη μουσική και μοδάτη αμφίεση) οι φουσκωτοί στην πόρτα (τα τέσσερα «Μούτρα»), προικισμένοι πέραν των άλλων ΚΑΙ με υποκριτικό ταλέντο (κάτι μεταξύ Γκουσγκούνη και Μπαγκς Μπάννυ), παίζουν όλους τους ρόλους για να μας δείξουν τι συμβαίνει όταν οι ξενέρωτοι πέφτουν για ύπνο, ενώ οι διψασμένοι για σεξ και στρίμωγμα παίρνουν σβάρνα τα νυχτομάγαζα.


Το αποτέλεσμα είναι μια γιορτή αλλά ταυτόχρονα και  προειδοποίηση: πού σκατά βαδίζει το ανθρώπινο είδος;


Συντελεστές:
Μετάφραση- Διασκευή: Βασίλης Ρίσβας - Δήμητρα Σακαλή
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης

Τα εξέχοντα μούτρα είναι ο Φάνης Μουρατίδης, ο Σωκράτης Πατσίκας , ο Δημήτρης Μακαλιάς και ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος.Σωκράτης Πατσίκας ,

Παραγωγή: Culture Factory Α.Ε.


Τοποθεσία: Θέατρο Χώρα, Αμοργού 20, Κυψέλη,


Ημερομηνία:Πρεμιέρα: Τρίτη 12 Νοεμβρίου
Παραστάσεις: Τετάρτη: 20:00, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή: 21:15


Τιμές εισιτηρίων: Πλατεία: 18€, Θεωρείο: 15€, Φοιτητικό - μαθητικό: 15€, Άνεργοι – Πολύτεκνοι – Α.Μ.Ε.Α.: 13€
*Ειδικές τιμές για συλλόγους

«Η προίκα» της Μπέττυς Μαγρίζου στο studio Μαυρομιχάλη!

 Ο Θεατρικός Οργανισμός «Νέος Λόγος» παρουσιάζει στο Studio Μαυρομιχάλη, από τις 15 Οκτωβρίου 2013 κάθε Δευτέρα και Τρίτη, το βραβευμένο θεατρικό έργο της Μπέττυς Μαγρίζου «Η ΠΡΟΙΚΑ» (β΄ βραβείο ΥΠΠΟ 2007), σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή και Κλεοπάτρας Τολόγκου, με την Στέλλα Παπαδημητρίου στο ρόλο της Αρετής.

«Η ΠΡΟΙΚΑ» είναι ο μονόλογος μιας ώριμης γυναίκας της Αρετής, που μια Μαρτιάτικη ημέρα την δεκαετία του ΄70, ημέρα των γενεθλίων της, ανοίγει το μπαούλο με τα κιτρινισμένα από το χρόνο προικιά της και κάνει ένα φλας μπακ σε γεγονότα της ζωής της.

Οι αναμνήσεις της πλημυρίζουν την σκηνή με πολύ αλήθεια, χιούμορ, ελπίδα, μοναξιά , έρωτες αλλά και πόνο.

Υπάρχει άραγε μια χαραμάδα, από όπου το Μαρτιάτικο φως θα φωτίσει το σκοτεινό της σπίτι;


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :

Σκηνοθεσία : Φώτης Μακρής – Κλεοπάτρα Τολόγκου
Σκηνικά – Κοστούμια : Κούλα Γαλιώνη
Φωτισμοί : Στέφανος Κοπανάκης
Βοηθός σκηνοθέτη : Ρένα Κουμπρούλη

Στο ρόλο της Αρετής η Στέλλα Παπαδημητρίου


ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ :
Δευτέρα :21:15
Τρίτη : 21.15

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :
10 € Γενική είσοδος
Άνεργοι : 5 ευρώ ( Με επίδειξη της κάρτας ανεργίας)


ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 60 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)


 

Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλίκ εδώ

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Μια "Ποντικοπαγίδα" αναστατώνει το θέατρο Βεάκη!

Η Ποντικοπαγίδα της Αγκάθα Κρίστι – το μακροβιότερο θεατρικό έργο στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου - παρουσιάζεται από το τέλος Νοεμβρίου στη σκηνή του Θεάτρου Βεάκη σε σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη.

Η Ποντικοπαγίδα έκανε πρεμιέρα το 1952 στο West End του Λονδίνου, με τους Ρίτσαρντ Ατένμπορο και Σίλα Σιμ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και από τότε - εδώ και 60 χρόνια – εξακολουθεί να παίζεται ασταμάτητα.

Ξεκίνησε ως μικρό ραδιοφωνικό έργο το 1947 με τον τίτλο «Τρία τυφλά ποντίκια» ενώ πήρε το σημερινό της όνομα το πήρε από έναν στίχο του Σαίξπηρ όταν μετεξελίχθηκε σε κανονικό θεατρικό έργο. Ανέβηκε για πρώτη φορά σε παγκόσμια πρεμιέρα στις 6 Οκτωβρίου 1952 στο Βασιλικό Θέατρο του Νότιγχαμ και έκανε πρεμιέρα στο New Ambassador‘s Theatre στο Λονδίνο στις 25 Νοεμβρίου 1952, όπου και παρέμεινε μέχρι τις 23 Μαρτίου 1973. Από εκεί μεταφέρθηκε στο γειτονικό St. Martin's Theatre, όπου η πρώτη παράσταση παίχτηκε 2 μέρες μετά, στις 25 Μαρτίου 1973. Η επιτυχία ήταν τεράστια.

Η Ποντικοπαγίδα σε αριθμούς
Μέχρι σήμερα, 403 ηθοποιοί και 235 αντικαταστάτες έχουν εμφανιστεί στο έργο (ο Ντέιβιντ Ράβεν μπήκε στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες υποδυόμενος τον Ταγματάρχη Μετκάλφ για 4.575 παραστάσεις ) .

25 Απριλίου 1955 - χίλιες παραστάσεις
13 Σεπτεμβρίου 1957 ανακηρύσσεται το μακροβιότερο έργο του West End
9 Δεκεμβρίου 1964 - πέντε χιλιάδες παραστάσεις
12 Δεκεμβρίου 1974 - ανακηρύσσεται το μακροβιότερο έργο του κόσμου
17 Δεκεμβρίου 1976 - δέκα χιλιάδες παραστάσεις
16 Δεκεμβρίου 2000 - είκοσι χιλιάδες παραστάσεις
25 Νοεμβρίου 2002 - επέτειος των 50 χρόνων. Την παράσταση τίμησαν με την παρουσία τους η Βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας και ο Πρίγκιπας Φίλιππος, Δούκας του Εδιμβούργου.
18 Νοεμβρίου 2012 - επέτειος των εξήντα χρόνων και είκοσι πέντε χιλιάδες παραστάσεις.

Τα 60 χρόνια παραστάσεων γιορτάστηκαν με μια ειδική παράσταση – αφιέρωμα, που άρχισε με την ομιλία του Μάθιου Πρίτσαρντ, εγγονού της Αγκάθα Κρίστι, στον οποίο η συγγραφέας είχε δωρίσει τα δικαιώματα. Οι ηθοποιοί παραχώρησαν τους ρόλους τους σε οκτώ καταξιωμένους συναδέλφους τους, μεταξύ των οποίων οι σερ Πάτρικ Στιούαρτ, Τζούλι Γουότερς, Ίαν Γκλεν, Χιου Μπόνβιλ και άλλοι.

Η ίδια η Αγκάθα Κρίστι δεν περίμενε τέτοια επιτυχία. Στην αυτοβιογραφία της αναφέρεται μία συζήτηση ανάμεσα στην ίδια και σε έμπιστο φίλο της «Θα του δώσω 14 εβδομάδες το πολύ» είπε ο φίλος της για να του απαντήσει η Κρίστι «Δεν πρόκειται να αντέξει τόσο, 8 εβδομάδες και αν…». Όταν έσπασε το ρεκόρ του μακροβιότερου έργου στο West End τον Σεπτέμβριο του 1957, η Κρίστι έλαβε ένα τηλεγράφημα από τον Νόελ Κάουαρντ που έγραφε " όσο και να με πονάει πρέπει ειλικρινά να σου δώσω συγχαρητήρια ".

«Η Ποντικοπαγίδα» έχει παιχτεί σε όλο τον κόσμο με τεράστια επιτυχία και έχει μεταφραστεί σε πενήντα γλώσσες. Χαρακτηριστικά στο Τορόντο του Οντάριο έκανε πρεμιέρα στις 19 Αυγούστου 1977 στο Toronto Truck Theatre και κατέληξε το μακροβιότερο έργο της πόλης πριν κατεβάσει την αυλαία στις 18 Ιανουαρίου 2004 έπειτα από 26 χρόνια λειτουργίας και 9000 παραστάσεις.

Στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε από τον θίασο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ το 1963, όπου έκανε το ντεμπούτο του ο Κώστας Καρράς. Ακολούθησε το Θέατρο της Δευτέρας στις 28 Ιουνίου 1976 με τους Κατερίνα Βασιλάκου, Νίκο Βασταρδή, Γιάννη Ευαγγελίδη, Γιώργο Χριστοδούλου και άλλους, σε σκηνοθεσία Σπύρου Μηλιώνη και μετάφραση Νίκου Γκάτσου.

Παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία στα Θέατρα Σμαρούλα και Αμιράλ την περίοδο 1994-1995 με τους Στράτο Τζώρτζογλου, Μαρία Γεωργιάδου, Ειρήνη Κακαβούλη, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Θάνο Καλληώρα, Τζώνη Θεοδωρίδη και άλλους, σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη και μετάφραση Δέσπως Διαμαντίδου.

ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Αντώνης Γαλαίος
Σκηνοθεσία: Μανούσος Μανουσάκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Φωτισμοί: Νίκος Καβουκίδης
Μουσική επιμέλεια: Μανώλης Μανουσάκης

Τους ρόλους ερμηνεύουν:
Μαριάννα Τουμασάτου, Γιάννης Αϊβάζης, Κάτια Νικολαΐδη, Λευτέρης Δημηρόπουλος, Θοδωρής Αντωνιάδης.
Μαζί τους η Όλγα Πολίτου, ο Γιώργος Ματαράγκας και ο Πέτρος Ξεκούκης.



Η πρεμιέρα στις 7 Δεκεμβρίου
Θέατρο Βεάκη,
Στουρνάρη 32, τηλ. 2105223522,


Παραστάσεις

Τετάρτη 19.15
Πέμπτη – Παρασκευή 21.15
Σάββατο 18.15 και 21.15
Κυριακή 19.15


Τιμές εισιτηρίων:

18 ευρώ , 15 ευρώ φοιτητικό, 10 ευρώ ανέργων , 20 ευρώ Σάββατο βράδυ


Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλίκ εδώ