Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Αυτός που σωπαίνει~ Τάσος Λειβαδίτης



Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο που…

Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές
που αρνούνται
κλαίνε λίγο
κι ύστερα ενδίδουν
και τ’ άλλο πρωί,
αερίζουν το σπίτι
απ’ τους μεγάλους στεναγμούς…

Στα παλαιικά κρεβάτια
με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες
πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν
πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου
κι ύστερα αποκοιμήθηκαν
γλυκείς κι απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια

Όμως εσύ σωπαίνεις…
Γιατί δε μιλάς;
Πες μου!
Γιατί ήρθαμε εδώ;
Από πού ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν;

Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!!
Όλα θα άλλαζαν…

Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα…
δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους,
το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά…

Κι ολόκληρο το άγνωστο
την ώρα που βραδιάζει…

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

21 Ιανουαρίου – Ημέρα αγκαλιάς!





Εθνική ημέρα αγκαλιάς έχει ανακηρυχθεί η 21η Ιανουαρίου στις Η.Π.Α. σύμφωνα με τη wikipedia και το neolaia.gr.




Πρόκειται για θεσμό που ξεκίνησε το 1986 από κάποιον Kevin Zaborney και έχει τη λογική πως κάθε μέρα είναι διαφορετική και σήμερα κάθε χρόνο, είναι η μέρα που εκφράζουμε την αγάπη μας σε φιλικά ή οικογενειακά άτομα, καθώς επίσης και στους συντρόφους μας.




Πρόσφατες έρευνες έδειξαν πως τα ζευγάρια που αγκαλιάζονται για πάνω από 20 δευτερόλεπτα την ημέρα έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να αυξήσουν τα επίπεδα συντροφικότητας και αγάπης στο δεσμό τους και να οδηγηθούν σε μία πολύ επιτυχημένη σχέση!




Επίσης Αμερικανοί ψυχολόγοι ισχυρίζονται πως μια ζεστή αγκαλιά ή έστω το κράτημα του χεριού ενός αγαπημένου μας προσώπου μπορεί να μειώσει τον σωματικό πόνο!




Ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια προξένησαν σε 25 γυναίκες ένα μικρο-καψιματάκι και κατόπιν τους έδειξαν φωτογραφίες συντρόφων τους. Στη συνέχεια οι γυναίκες δήλωσαν ότι η εικόνα του αγαπημένου τους προσώπου λειτούργησε σαν αναισθητικό στον πόνο που ένιωθαν εκείνη την ώρα!




Αγκαλιαστείτε λοιπόν, κάνει καλό!


H Virginia Satir, αυθεντία στην οικογενειακή συμβουλευτική είπε ότι ο άνθρωπος χρειάζεται 4 αγκαλιές για να επιβιώσει, 8 αγκαλιές για να συντηρηθεί και 12 αγκαλιές για ανάπτυξη. Την ημέρα. Απίστευτο έτσι; Σε μια εποχή όπου η απομόνωση κυριαρχεί, πόσο αγκαλιάζουμε; Η επαφή άλλου ανθρώπου με το δέρμα μας είναι απαραίτητη για την πνευματική και σωματική υγεία. Σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε το πανεπιστήμιο του Αρκάνσας η αγκαλιά αυξάνει την αιμογλοβύνη στο αίμα μας, δημιουργεί ευεξία και μας βοηθά να ξεπερνάμε τους φόβους μας. Άλλες ευεργετικές ικανότητες της αγκαλιάς είναι ότι μας χαλαρώνει, απομακρύνει την ένταση και μας βοηθά να κοιμηθούμε καλύτερα. Μέσω της αγκαλιάς υποστηριζόμαστε στο να αντιλαμβανόμαστε και να αισθανόμαστε τα συναισθήματά μας και νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου. Είναι ασφαλέστερη επιλογή από το αλκοόλ, το τσιγάρο και τα ναρκωτικά και δεν χρειάζεται προετοιμασία, ούτε ειδικά εργαλεία. Σε κάποιες περιπτώσεις η αγκαλιά σώζει ζωές. Τον Σεπτέμβριο η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου: μητέρα και πατέρας επανέφεραν στην ζωή το νεογέννητο μωρό τους. Το μωρό είχε διαγνωστεί κλινικά νεκρό, οι γιατροί προσπαθούσαν 20 λεπτά να το επαναφέρουν στην ζωή. Οι γονείς το πήραν αγκαλιά και του έλεγαν πόσο το αγαπάνε και πόσο όμορφα πράγματα θα έκαναν μαζί στο μέλλον. Για δύο ώρες. Το σώμα των γονιών λειτούργησε σαν θερμοκοιτίδα, το νεογέννητο επανήλθε στην ζωή. Το γεγονός ανέτρεψε τα ιατρικά δεδομένα. Ο έξι μηνών Αυστραλός Jamie θεωρείται σήμερα μωρό θαύμα! Μια άλλη διάσημη αγκαλιά είναι αυτή που έδωσε η Brielle στην δίδυμη αδερφή της Kyrie στην Μασαχουσέτη της Αμερικής το 1995. Τα δίδυμα, και ιδιαίτερα η Kyrie, ήταν πολύ αδύναμη, γεννήθηκαν σχεδόν ένα κιλό. Η Kyrie δεν μπορούσε να ηρεμίσει, έκλαιγε συνέχεια. Μια νοσοκόμα, παραβιάζοντας το πρωτόκολλο, έβαλε τα δύο βρέφη στην ίδια θερμοκοιτίδα. Η Brielle αγκάλιασε την αδερφή της. Αμέσως οι σφυγμοί της Kyrie επανήλθαν στα κανονικά επίπεδα και σταμάτησε να κλαίει. Σε μερικές μέρες η υγεία της επανήλθε. Η φωτογραφία, γνωστή ως rescuing hug (η αγκαλιά που έσωσε την ζωή της), θεωρείται από τις πιο συγκινητικές ανά τον κόσμο. Ναι, η αγκαλιά κάνει καλό. Πώς θα μπορούσες όμως να την κάνεις μέρος της καθημερινότητάς σου; Το πρώτο βήμα είναι να ενημερώσεις τους φίλους, οικογένεια και συναδέλφους για τις ευεργετικές ικανότητες της αγκαλιάς. Μετά απλά το ζητάς: να σε αγκαλιάσω; Καλό είναι να αγκαλιάζεις με τέτοιον τρόπο ώστε το αριστερό μάγουλο να ακουμπάει το αριστερό μάγουλο του αλλού. Έτσι ακουμπάει η καρδιά σου με την καρδιά του. Δεν υπάρχει λόγος να σφίγγεις πολύ τον άλλον. Πάρε δυο βαθιές ανάσες την ώρα της αγκαλιάς, εκμεταλλεύσου την σιωπή και αφέσου στο να πάρεις και να δώσεις θετική ενέργεια. Μετά απλά χαλάρωσε και κοίταξε τον άλλον/η στα μάτια. Τέλος, απόλαυσε το συναίσθημα. Καλές αγκαλιές! Jill Δούκα Coach, Εισηγήτρια, Συγγραφέας Ιδρύτρια Uniqueness Development Group

Διαβάστε περισσότερα στο: http://www.in2life.gr/features/notes/article/198697/h-dynamh-ths-agkalias.html
Πηγή: www.in2life.gr

Αόρατη πληγή...

Την αγαπώ τη νύχτα, τη λατρεύω!
Κατα τη διάρκειά της μου φανερώνονται πολλά πράγματα.
Άλλοτε με χαροποιούν κι άλλοτε με στεναχωρούν.
Αυτή τη νύχτα κόπηκα, πάγωσα αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.
Τουλάχιστον προσπάθησα. Ήθελα μια ξεκάθαρη απάντηση, η οποία ήρθε (;) ετεροχρονισμένα....
Δεν πειράζει έστω κι έτσι δόθηκε τουλάχιστον.
Ο χρονος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός, θα δείξει....
Όταν φεύγεις απο μια "σχέση" πολύ σημαντική, κοιτάς μπροστά και ως δια μαγείας
μια δεύτερη επιλογή σου γίνεται προτεραιότητα. Έτσι απλά χωρίς να το καταλάβεις και χωρίς να έχεις προσπαθήσει.
Σε βοηθά και απ την πλευρά της, η συμπεριφορά της προτεραιότητας σου και ξαφνικά όλα γκρεμίζονται. Νόμιζες πως ήσουν στο σωστό δρόμο, αλλά....Ανατροπή!
Όλα σπάνε. Η προτεραιότητά σου βρίσκεται σε νέα σχέση.
Σε τσακίζει αυτό, σε κάνει νιώθεις τελευταία, όχι δεύτερη, τελευταία....
Τουλάχιστον είναι καλά, χαμογελά, της αξίζει το καλύτερο και με το παραπάνω.
Όχι κακίες και κατάρες. Μεγαλώσαμε πια και δεχόμαστε τα νέα δεδομένα.
Καλή ζωή....!


Εσένα θυμάμαι με 'σένα κοιμάμαι
Με 'σένα ξυπνάω...

Να 'σαι καλά στο άγνωστο σύμπαν σου
Να 'χεις ζωή ευτυχισμένη...

 

Α.Σ.


Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Δείτε τι συμβαίνει στο σώμα όταν είμαστε ερωτευμένοι!

Ο ενθουσιασμός και το πάθος ενός νέου έρωτα δεν επηρεάζουν μόνο τα συναισθήματά μας, αλλά οι ερευνητές αποδεικνύουν πως παίζουν σημαντικό ρόλο και στις σωματικές μας λειτουργίες.

Δείτε τι συμβαίνει σε κάθε σημείο του σώματός μας και πώς το εξηγούν οι επιστήμονες.




Οι ερωτευμένοι άνδρες δεν μπορούν να συγκεντρωθούν: Μελέτη που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ δείχνει ότι οι άνδρες που βρίσκονται σε μια νέα σχέση κατακλύζονται από τις σκέψεις της συντρόφου τους. Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορούν να εστιάσουν την προσοχή τους σε άλλα πράγματα.




Η αρτηριακή πίεση μειώνεται: Ερευνητές από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης διαπίστωσαν ότι η παρουσία του ερωτικού συντρόφου οδηγεί στη μείωση της αρτηριακής πίεσης κατά μία μονάδα.




Οι άνδρες γίνονται πιο θαρραλέοι: Γερμανοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι ο ενθουσιασμός του έρωτα οδηγεί στην απελευθέρωση μιας ορμόνης που ωθεί τους άνδρες να αντιμετωπίσουν άλλους άνδρες. Ο λόγος είναι ότι έχουν πιο έντονα κίνητρα να υπερασπιστούν τη σύντροφό τους.




Οι ερωτευμένοι άνδρες περπατούν πιο αργά: Μελέτη που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο Seattle Pacific δείχνει ότι οι ερωτευμένοι άνδρες περπατούν πιο αργά ώστε να συγχρονίζονται με το ρυθμό που περπατά η σύντροφός τους. Έτσι, καλλιεργείται περισσότερο η οικειότητα.




Οι αναπνοές των ερωτευμένων συγχρονίζονται: Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια υποστηρίζουν ότι ένα ζευγάρι αναπνέει με τον ίδιο ρυθμό. Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι οι ερωτευμένοι αναγνωρίζουν ασυναίσθητα και μιμούνται το ρυθμό της αναπνοής.




Ο έρωτας περνάει από το στομάχι: Όχι μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά. Βρετανοί ερευνητές διαπίστωσαν ότι στους ερωτευμένους παρουσιάζεται έντονη νευρολογική δραστηριότητα στο στομάχι. Δυστυχώς, τα αποτελέσματα της μελέτης δεν υπέδειξαν ποια είναι η σχέση μεταξύ του έρωτα και αυτής της βιολογικής λειτουργίας.





Πηγή: onmed.gr

Χάρις Αλεξίου και Τάνια Τσανακλίδου μαζί στο Άνοδος Live Stage!

Η Χάρις Αλεξίου και η Τάνια Τσανακλίδου, θα μας κρατούν συντροφιά από τις 7 Φεβρουαρίου 2014 στη μουσική σκηνή Anodos Live Stage, κάθε Παρασκευή και Σάββατο.


Η Χαρούλα και η Τάνια!
Λυρισμός και Πάθος στην ίδια σκηνή.
Η Ένωση έγινε.
Τα Τραγούδια τους, Το Κέφι τους, Η Καλλιτεχνικότητά τους, Το Duende, Η Αμεσότητα με το κοινό τους, Οι Κορυφές και τα Σκοτάδια τους.
Η Χαρούλα και η Τάνια, Δικές μας!
Ρεπερτόριο θησαυρός, Πάθος και Δύναμη, Γλύκα και Συγκίνηση, Χιούμορ και Οικειότητα, Εσωτερικότητα και Εξωστρέφεια,
Και η κάθε μία λέει στην άλλη: «Τραγούδα θέλω να σε ακούω»,
Αυτό θα λέμε κι εμείς.
Μαζί τους το γκρουπ που προτείνει έναν νέο ήχο και ένα νέο ήθος στην Ελληνική μουσική
Οι "NouveauSextet": Θωμάς Κωνσταντίνου, Σωτήρης Λεμονίδης, Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, Δημήτρης Τσάκας, Κώστας Μερετάκης, Κώστας Κωνσταντίνου
και οι φίλοι τους: Παναγιώτης Τσεβάς και Δημήτρης Μπαρμπαγάλας.
Στο ANODOS live stage (Πειραιώς 183), από τον Φεβρουάριο.

Ο Νίκος Παπάζογλου συναντά το Λευτέρη Παπαδόπουλο

Ο αείμνηστος Νίκος Παπάζογλου, καλεσμένος στην εκπομπή "Συναντήσεις" μιλά στο Λευτέρη Παπαδόπουλου στη ΝΕΤ το 2007.
Τα πρώτα του βήματα στη μουσική, το "Αγροτικόν", συνεργασίες σταθμοί, ενώ μεταξύ άλλων λέει τη γνώμη του για το Ελληνικό τραγούδι. Επίσης προβάλλεται σπάνιο υλικό από την πορεία του στο πεντάγραμμο που συγκινεί.






Συναντήσεις μέρος 4 και τελευταίο


Αριάδνη Στεφανίδου

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Παράξενο~ Τάσος Λειβαδίτης

Τι παράξενο, αλήθεια!
Οι άνθρωποι κουβεντιάζουν μόνο
για όσα τους είναι απόμακρα και ξένα.
Τ άλλα, αυτά που τους καίνε,
μην αφήνοντας τους τις νύχτες να κοιμηθούν
τα ζει καθένας μονάχος, μέσα στη σιωπή
και πεθαίνοντας παίρνει μαζί του στον τάφο
για αυτό κι οι νεκροί είναι αμίλητοι.
γιατί ζουν την πιο δική τους ζωή.


Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Θεσσαλονίκη~ Νίκος Καββαδίας

Στὸ Γιῶργο Κουμβακάλη

Ἤτανε κείνη τὴ νυχτιὰ ποὺ φύσαγε ὁ Βαρδάρης,
τὸ κύμα ἡ πλώρη ἐκέρδιζεν ὀργιὰ μὲ τὴν ὀργιά.
Σ᾿ ἔστειλε ὁ πρῶτος τὰ νερὰ νὰ πᾶς γιὰ νὰ γραδάρεις,
μὰ ἐσὺ θυμᾶσαι τὴ Σμαρὼ καὶ τὴν Καλαμαριά.

Ξέχασες κεῖνο τὸ σκοπὸ ποὺ λέγανε οἱ Χιλιάνοι
-Ἅγιε Νικόλα φύλαγε κι Ἅγια Θαλασσινή.-
Τυφλὸ κορίτσι σ᾿ ὁδηγάει, παιδὶ τοῦ Modigliani,
ποὺ τ᾿ ἀγαποῦσε ὁ δόκιμος κι οἱ δύο Μαρμαρινοί.

Νερὸ καλάρει τὸ Fore Peak, νερὸ καὶ τὰ πανιόλα
μὰ ἐσένα μία παράξενη ζαλάδα σὲ κινεῖ.
Μὲ στάμπα ποὺ δὲν φαίνεται σὲ κέντησε ἡ Σπανιόλα
ἢ τὸ κορίτσι ποὺ χορεύει ἀπάνω στὸ σκοινί;

Ἀπάνω στὸ γιατάκι σου φίδι νωθρὸ κοιμᾶται
καὶ φέρνει βόλτες ψάχνοντας τὰ ροῦχα σου ἡ μαϊμού.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ μάνα σου κανεὶς δὲν σὲ θυμᾶται
σὲ τοῦτο τὸ τρομακτικὸ ταξίδι τοῦ χαμοῦ.

Ὁ ναύτης ρίχνει τὰ χαρτιὰ κι ὁ θερμαστὴς τὸ ζάρι
κι αὐτὸς ποὺ φταίει καὶ δὲ νογάει, παραπατάει λοξά.
Θυμήσου κεῖνο τὸ στενὸ κινέζικο παζάρι
καὶ τὸ κορίτσι πού ῾κλαιγε πνιχτὰ μὲς στὸ ρικσά.

Κάτω ἀπὸ φῶτα κόκκινα κοιμᾶται ἡ Σαλονίκη.
Πρὶν δέκα χρόνια μεθυσμένη μοῦ ῾πες «σ᾿ ἀγαπῶ».
Αὔριο, σὰν τότε, καὶ χωρὶς χρυσάφι στὸ μανίκι,
μάταια θὰ ψάχνεις τὸ στρατὶ ποὺ πάει γιὰ τὸ Depot.

 Απο την ποιητική συλλογή του Νίκου Καββαδία "Πούσι" που εκδόθηκε το 1947

Η μεγάλη αμαρτία~ Τάσος Λειβαδίτης





Οπωσδήποτε θα είχα κάνει μεγάλα πράγματα
στη ζωή μου, αλλά είχα γεννηθεί πολύ απασχολημένος,
θέλω να πω (τι να πω και ποιος να καταλάβει)
- έμενα τότε σ’ ένα άθλιο ξενοδοχείο κοντά στο σταθμό,
τα τρένα φεύγαν γρήγορα σαν τις Εποχές, τα βράδια
ακουγόταν άξαφνα ένας πυροβολισμός απ’ το
παρελθόν κι η νοσταλγία με σκότωνε, ενώ η μαραμένη
καμαριέρα έστρωνε τα σεντόνια, τυλιγμένη μες στο
πυκνό μυστήριο μιας ζωής που σπαταλήθηκε άδικα, και
θυμόμουν τη μητέρα που μού ‘λεγε πως μια είναι η
μεγάλη αμαρτία, “παιδί μου” έλεγε κι εγώ καταλάβαινα,
γιατί υπάρχουν πολύ λίγα λόγια στον κόσμο –
όπως κι οι πιο ωραίες ιστορίες θα ειπωθούν για μας
όταν δε θά ναι πια κανείς να τις ακούσει.



Το ποιήμα "Η μεγάλη αμαρτία" ανήκει στην ποιητική συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη "Ο τυφλός με το λύχνο".

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Τι πιότερο ζητάμε όλοι οι άνθρωποι;~Τάσος Λειβαδίτης



Τι πιότερο ζητάμε όλοι οι άνθρωποι;

Έναν κόσμο, λέει,

που δεν θα μας ποδοπατάνε τα όνειρα

που δε θα μας γκρεμίζουν το κατώφλι

που θα μπορούμε να χαμογελάμε

μ’ ένα μεγάλο γέλιο, ολοστρόγγυλο, πλατύ.

Να.. σαν αυτόν τον ήλιο που ανεβαίνει…

Σταύρος Ξαρχάκος, Ελένη Βιτάλη και Ηρώ Σαϊα στην Ιερά Οδό απο 25/1!

Τριάντα χρόνια απ’ τον θάνατο του κορυφαίου λαϊκού συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη («Η μόνη απόδειξη πως έχουμε πολιτισμό» κατά Γιάννη Τσαρούχη) ο Σταύρος Ξαρχάκος, αυτή την φορά , επέλεξε από το περιβόλι της δημιουργίας του μεγάλου λαϊκού συνθέτη, αθάνατα κομμάτια.
Τα έβαλε σε σειρά. Τα ενορχήστρωσε μοναδικά και πρόσθεσε μια ενότητα από το δικό του κλασικό και διαχρονικό «Ρεμπέτικο», έναν κύκλο τραγουδιών που υπήρξε η συμπαγής συνέχεια του λαϊκού μας τραγουδιού. 


Και μετά, στήθηκε ένα λαϊκό πάλκο. Και σ΄αυτό το πάλκο, θα κάτσει η κορυφαία τραγουδίστρια Ελένη Βιτάλη που μέσα στα γυρίσματα της φωνής της, συμπυκνώνονται τέσσερις δεκαετίες στο ελληνικό τραγούδι και σ’ όλες του τις εκδοχές. 


Μαζί τoυς η Ηρώ Σαϊα, απ΄τις πιο δυναμικές και ελπιδοφόρες περιπτώσεις του ελληνικού μας τραγουδιού και με αξιόλογες συνεργασίες (Ξαρχάκος, Κραουνάκης, Μάνος Ελευθερίου, Νεοφυτίδης κ.α) στο ενεργητικό της, θα συμπράξει με την Βιτάλη, σε μια μουσική παράσταση, με έντονη την σφραγίδα του Σταύρου Ξαρχάκου. 


Τραγούδια του Τσιτσάνη από όλες του τις εποχές (από το πρώιμο ρεμπέτικο μέχρι τα λαϊκά του 70 που εκείνος έγραψε) και όλα, υπό την επιμέλεια και ενορχήστρωση του Σταύρου Ξαρχάκου που συχνά επανέρχεται στο έργο του Τσιτσάνη. Ας θυμηθούμε τις συναυλίες του με την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής «Τσιτσάνη Διάλογοι - Μυστικές συναντήσεις του νεαρού από τα Τρίκαλα» που είχαν πάρει και την μορφή δισκογραφικής αποτύπωσης, επιβεβαιώνοντας την δηλωμένη αγάπη του Ξαρχάκου για τον λαϊκό δημιουργό.


Η Ελένη Βιτάλη με τέσσερις δεκαετίες στο ελληνικό τραγούδι (από τα πανηγύρια και τα ζόρικα πάλκα που ανέβηκε μικρή, με την θρυλική οικογένεια Λαβίδα από όπου κατάγεται, μέχρι και τις πιο προσωπικές και εσωστρεφείς δικές της δημιουργίες) επιστρέφει σε έναν οικείο χώρο, σε ένα χώρο λαϊκό, αδιαμεσολάβητο.


Την δεκαμελή ορχήστρα απαρτίζουν οι σολίστες μουσικοί: Νεοκλής Νεοφυτίδης (πιάνο) Βασίλης Δρογκάρης (ακορντεόν) Σωτήρης Μαργώνης (Βιολί) Μανώλης Πάππος (μπουζούκι) Ηρακλής Ζάκκας (μπουζούκι) Αρίστος Βαμβακούσης (μπουζούκι) Διαμαντής Σιδερίδης (μπουζούκι, μπαγλαμά, τζουρά, τσουμπούς) Νίκος Σαμπαζιώτης (κιθάρα) Δημήτρης Σιάμπος (κιθάρα) Χάρης Μέρμηγκας (Κοντραμπάσο)


Εικαστικά: Ντίνος Πετράτος 

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος 
Ηχητική επιμέλεια: Μιχάλης Αλεξάκης
 Ηχοληψία Stage: Θανάσης Καρασαρίνης
 

Από 25 Ιανουαρίου στην «ΙΕΡΑ ΟΔΟ», Ιερά Οδός 18-20
Ημέρες παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο Ώρα έναρξης:10:30 μ.μ.

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Ευτυχία είναι!


Μέχρι και trend στο twitter έγινε αυτή η λέξη!
Τέσσερις συλλαβές και πολλές απόψεις για το τι τελικά είναι....

Ευτυχία είναι όταν καταλαβαίνεις οτι οι άνθρωποι που αγαπάς είναι χαρούμενοι. Να βλέπεις γυρω σου χαμόγελα. Ένα χάδι. Ένας καλός λόγος βγαλμένος απο καρδιάς. Να παραμένεις άνθρωπος με όλη την ουσία που περικλύει η λέξη. Ένας περίπατος σε μέρη που αγαπάς. Παλιές φωτογραφίες με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Να είσαι μπροστά σε τζάκι, αγκαλιά  με ό,τι πολυτιμότερο έχεις στην παρούσα φάση κι ας μη το ξέρει. Να κοιμάσαι σε μια ζεστή αγκαλιά ακούγοντας την ανάσα του και να χαμογελάς. Κι άλλα τόσα....!

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η ευτυχία δεν είναι κάτι άπιαστο. Φτάνει να αφιερώνουμε χρόνο σε όσους αγαπάμε και μας αγαπούν, να νιωθουμε ευγνωμοσυνη για όσα έχουμε,  να έχουμε στόχους, να σκεφτόμαστε θετικά, να συγχωρούμε, να αγαπάμε, να μάθουμε να ζούμε και να μας προσέχουμε!

"Τι σου είναι η αγάπη τελικά" ~ Αλκυόνη Παπαδάκη

'

'Έτσι είναι όλες οι φυγές των ανθρώπων που ψάχνουν ένα απάγκιο για τη γυμνή ψυχή τους..
Μια πορεία σ' ένα δρόμο..
Χωρίς όριο ταχύτητας.. Χωρίς σήματα να πληροφορούν για κλειστές στροφές, για αδιέξοδα, για γκρεμούς, για κατολισθήσεις..

Αν είσαι πολύ τυχερός, μπορεί να συναντήσεις κάποιον εκεί, στην άκρη του γκρεμού, που ξεχάστηκε μαζεύοντας κυκλάμινα από τις σχισμές των βράχων..
Αυτός μπορεί να σου δώσει την πληροφορία που ζητάς..

Μπορεί να σε πάρει από το χέρι και να περπατήσετε μαζί στο δρόμο της επιστροφής..
Άσε που θα χει μαζί του, έμπειρος αυτός, ένα παγούρι δροσερό νερό να βρέξεις τα ξεραμένα χείλη σου και να χαμογελάσεις χωρίς να ματώσεις..
.... Πρέπει να είσαι όμως από τους πολύ τυχερούς..''

Απόσπασμα απο το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη "Τι σου είναι η αγάπη τελικά"

Ανάλυση:Αύγουστος του Νίκου Παπάζογλου



Ο Νίκος Παπάζογλου τραγουδά το τραγούδι «Αύγουστος» ένα από τα πιο όμορφα και ερωτικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Είναι προφανώς ένα από αυτά τα τραγούδια που μας συγκινούν όπου και όποτε αν το ακούσουμε: πετυχαίνοντας το τυχαία στο ράδιο, σε κάποιο κανάλι, σε μια καφετέρια, σε μπαρ, σε μια συναυλία, παντού. Πάντα μας δημιουργεί αυτή την γλυκιά αλλά και μελαγχολική αίσθηση, καθώς μας θυμίζει μια αγάπη τρυφερή κα δυνατή, αλλά και έναν έρωτα που δε σταματά σε εμπόδια και απαισιοδοξίες.

Είναι ίσως περίεργο αλλά όλοι λίγο ή πολύ έχουμε βρεθεί στη θέση να θέλουμε κάποιον πολύ και να μην έχουμε μιλιά να το πούμε, σαν να πρόκειται για κάτι κακό, κάτι που είναι λάθος, που είναι εξευτελιστικό. Κι όμως τότε νιώθουμε περισσότερο παγιδευμένοι στα συναισθήματά μας, που πάλλονται και μας πιέζουν.

«Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό»… ίσως η πιο χαρακτηριστική φράση του τραγουδιού, ένας στίχος που συνήθως μένει να μας δίνει κουράγιο όταν ψάχνουμε να βρούμε την τόλμη να υπερασπιστούμε το συναίσθημά μας, ένα συναίσθημα που συχνά παλεύει για την επιβίωση του και αξίζει το σεβασμό μας. Και ναι όταν θες κάτι πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου να το ζήσει, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να ξέρεις τι έχασες, ή τι είναι αυτό που δεν έζησες, ποιο όνειρο, ποια ευτυχία. Ας είναι πάντα έτσι λοιπόν… Θα πάω και ας μου βγει και σε κακό.


Αύγουστος – Νίκος Παπάζογλου
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Στίχοι: Νίκος Παπάζογλου
Ερμηνεία: Νίκος Παπάζογλου

Μα γιατί το τραγούδι να ‘ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με ‘πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το ‘χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό




Πηγή: eros-erotas.gr

Στιχανάλυση: Ένα κι ένα- Νίκος Παπάζογλου

Το "Ένα κι ένα" περιγράφει τα μαθηματικά του Έρωτα. 1+1 σε όλον τον κόσμο κάνει 2. Αυτό λένε και στο Καφενείο άλλωστε όπως μας ενημερώνει ο Νίκος Παπάζογλου. Εκείνος, ερωτευμένος καθώς είναι, δεν ξέρει πόσο κάνει 1+1. Άκουσε στο Καφενείο και στο Μηχανουργείο να λένε ότι κάνει 2.

Ωστόσο, στον έρωτα δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν νόμοι, δεν υπάρχουν 2, υπάρχει μόνο 1. Αυτό είναι και το νόημα άλλωστε κατά την πλατωνική του μορφή. 2 ψυχές που ήρθαν στη γη χωριστά για να καταλήξουν μία! 1+1 λοιπόν κάνουν 1 λέει ο Νίκος Παπάζογλου για τους ερωτευμένους. Πάντα; Όχι! Μέχρι τον Ησαϊα. Γιατί μετά από αυτόν έρχεται εκείνη η στιγμή στη ζωή του ερωτευμένου ζευγαριού όπου το δέντρο του έρωτα τους, ρίχνει καρπούς. Και τότε 1+1 κάνουν 3.
Όμως μερικές φορές(τις περισσότερες νομίζω) τα πράγματα στον έρωτα δεν εξελίσσονται ομαλά. Ο ένας γίνεται χαλί να τον πατήσει ο άλλος, πιάνει πάτο, αγγίζει το μηδέν... και ο έτερος σφυρίζει αδιάφορα. Και αυτήν την περίπτωση μας την περιγράφει ο Νίκος Παπάζογλου λέγοντας ότι ενώ 1+1 κάνουν 2, "εγώ για σένα, Θεέ μου γίνομαι Κανένα"

Απολαύστε τα Μαθηματικά του Έρωτα



Πηγη: newn.gr

Αγαπώ θα πει χάνομαι...!


Τι είναι η αγάπη;
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας.
Σμίγουν οι δύο και γίνοναι ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει χάνομαι...

Νίκος Καζαντζάκης
Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνοναι ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ… Νίκος Καζαντζάκης

Διαβάστε περισσότερα στο: http://ithaque.gr/what-is-love/#.UtXPfPvBqi0 | Ithaque

Τα πράγματα άλλαξαν...τα συναισθήματα;;;


Τα πράγματα άλλαξαν...τα συναισθήματα;;;
Είναι φυσιολογικό μαζί με τις εκάστοτε καταστάσεις που μεταβάλλονται, να αλλάζουν σε ένα βαθμό και τα συναισθήματα μας. Το θεωρώ δύσκολο όμως να σβηστούν μια για πάντα. Όσο σκληρή κι αν ήταν αυτή η αλλαγή, όλο και κάτι απομένει και μας τραβά πίσω.

Το αν θα το διαγράψουμε δια παντώς εναπόκειται στα βιώματα, τις εμπειρίες και την προσωπικότητα μας. Όταν ήμουν μικρότερη ήμουν απόλυτη. Όχι δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό που έγινε, αυτό που μου έκανε κτλ κτλ Έλα που πολλά χάθηκαν στη λήθη....

Κρατάμε όσα μας οφελούν και πάμε παρακάτω!
Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε...Κι αυτό δεν το είπα εγω η ταπεινή blogger, αλλά ο μέγιστος Νίκος Καζαντζάκης!

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Μαρία Πολυδούρη~Ανεπίδοτη επιστολή


Αγαπητοί φίλοι!
Ίσως το γράμμα αυτό να μην διαβαστεί ποτέ, από κανέναν, αλλά στ’ αλήθεια δε με νοιάζει. Ίσως μέχρι να φτάσει στα χέρια σας νάχω πεια ολότελα ξεχαστή απ’ όλους. Αλλά, ούτε δα κι’ αυτό το τελευταίο με νοιάζει. Εξάλλου, δεν έχω και πολλά να σας πω, θέλω μόνο να σας θυμίσω ότι κάποτε υπήρξα. Κάποτε υπήρξα κι’ ήμουν και ζωή και θάνατος μαζί. Και ζωή και Χάρος ήμουν!
Έζησα, τομολογώ, μια ζωή δηλητηριασμένη, γι’ αυτό θαρρώ αποφάσισα να την εγκαταλείψω. Εκείνο που για τους άλλους ήτανε ζωή, για μένα θάνατος ήταν. Γεννιόμουνα και πέθαινα κάθε μέρα, ώρα και στιγμή. Ζούσα με το θάνατο, ζούσα για να πεθάνω, μα τουλάχιστον δε ζούσα νεκρή όπως οι γύρω μου, τα μικρά αστεία ανθρωπάκια που λέγαν πως μ’ αγάπησαν, κι’ ας μην μπόρεσαν ποτέ, κι’ ας μην τόλμησαν ποτέ να διαβάσουν την ψυχή πούκρυβε περίσσιο φως και σκοτάδι μέσα της. Κατά βάθος με φοβόντουσαν και δεν αργούσαν να τραπούν εις άτακτο φυγή. Δεν άντεχαν να με κοιτούν κατάματα, μην τύχει και τους κλέψω την ψυχή τους.

Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθεί ότι λυπόμουνα βαθιά όταν καταλάβαινα ότι μ’ αγαπούσαν; Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε. Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στη φαντασία μου. Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το ένιωθα μέσα μου, κι’ όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε ότι αγαπούσα αληθινά. Δεν είναι στ’ αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νοιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;

Πολλοί λέγαν ότι ζούσα μεσ’ στο κεφάλι μου. Κάτι έπρεπε να πουν κι’ αυτοί… Πως άλλως θα με κατέτασσαν σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων; Άνθρωποι, ανθρωπάκια! Η ζωή ένα τεράστιο ψέμα που άλλοι το αγαπάνε κι’ άλλοι – οι λίγοι – προσπαθούν να το κάνουν αληθινή ζωή. Εσείς, αγαπητοί άγνωστοί μου φίλοι, πως ζείτε; Ζείτε; Μια φάρσα, αυτό ήταν η δικιά μου ζωή. Κανείς δεν την κατάλαβε. Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω, έζησα στο περίπου, και σκηνοθέτησα το θάνατό μου. Κι’ όμως αγαπούσα τη ζωή, αλλά πάντα αυτή μούπαιρνε ό,τι άλλο αγαπούσα. Μου έλειπε πάντα μια καρδιά που να πονή για μένα. Κι ήταν δύσκολο, δύσκολο πολύ να ζω μονάχη μου μεσ’ σένα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στα μικρά της ζωής και στο τίποτα. Ήμουνα σαν παράσιτο, σαν μαύρο ξωτικό που έχασε το δρόμο κι’ αντί να ταξιδέψει στον ονειροκόσμο του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη. Μάλιστα, κάποια φορά, κάποιος με ρώτησε κρυφά αν είμαι χήρα σαν φορούσα μαύρα βαρειά. Εγέλασα. Αλήθεια ήταν! αν μάντεψε την ψυχή μου, καλά την ωνόμασε χήρα…

Είναι που θα παρακαλούσαν να είχαν ζήσει στην εποχή μου. Εγώ, θάθελα να ζήσω σε κάποιαν άλλην εποχή. Έζησα ανάμεσα σε μια γενειά ηττημένη. Κάποιοι από μας κάναν τον πόνο στίχο, την οργή τραγούδι, αλλά κανείς δεν τόλμησε… – ούτ’ από μας ούτ’ απ’ τους άλλους – δεν τόλμησε να ξεφύγει απ’ το χαραγμένο μονοπάτι, δεν τόλμησε να πει ό,τι στ’ αλήθεια σκεφτότανε, δεν τόλμησε να κάνει ό,τι στ’ αλήθεια ήθελε να κάνει. Οι περισσότεροι ήταν – είμασταν – δειλοί που ’ψαχναν απλά ναύρουν την αυτοεπιβεβαίωσή τους. Κάτι νέοι σκυθρωποί κι’ ανάπηροι. Ολίγοι γέροι με κακόβουλο ύφος. Κάτι δεσποινίδες σαλατολόγοι και υπερφίαλοι… Απόκληροι της αντίληψης… Κι’ όμως ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Κ., ο μόνος που θα μπορούσε ποτέ να με καταλάβει, αλλά ούτε και κείνος τόλμησε… Μούπε μάλιστα, πως με λυπόταν γιατί τον αγαπούσα… ότι ήμουνα γι’ αυτόν μια παρηγοριά. Τόχε η εποχή, κανείς δεν ήταν ο εαυτός του! Γι’ αυτό θαρρώ και έζησα τόσο μόνη, κι’ ας είχα πάντοτε κάποιους να με συντροφεύουν, αδέλφια μου σένα πόνο που δε θα μπορούσαν ποτέ να συλλάβουν. Έκαναν τα πάντα για με, αλλά η αγάπη τους ήταν μια θυσία που ποτέ δεν δέχτηκα με ευμένεια κι’ οι ανησυχίες τους χειροπέδες για μένα. “Πόσο είναι αστεία η ζωή μα και πόσο αστειότεροι είμαστε μεις που την ανεχόμαστε τέτοια”, έγραψα, θυμάμαι, κάποτε στο ημερολόγιό μου…

Μα, από τότε έχουν πια περάσει χρόνια. Πόσα, δεν ξεύρω, αφού ο χρόνος δεν έχει πια για με καμμία σημασία. Τώρα, είμαι κάπου αλλού και ζω – αν τούτη δω η κατάσταση θεωρείται ζωή – μέσ’ απ’ τις αναμνήσεις μου. Ξεφυλλίζω τα τετραδία του μυαλού και κυττάζω πίσω. Όλα ζητάω τα χαμένα, τις μικρές στιγμές, τον αγαπημένο… Γυρνώ το βλέμμα και τον κυττάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε. Είναι μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη… είναι τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος… κι’ όμως – θεέ συγχώρεσέ με – θα τον έπαιρνα με την καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια… Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας θα ξεκινούσα να σ’ εύρω μοναδική κι’ αξέχαστή μου αγάπη… Δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει για να ιδώ… να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου εκείνο που μου ’ριχνες σαν έφτανα… τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου… να ιδώ τα χέρια σου ν’ απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν… να ιδώ… να νοιώσω το φίλημά σου… Είναι τόσο μεγάλος ο καϋμός και είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμεν…

Τα λόγια αυτά ίσως νακούγονται σαν παραλήρημα ενός ετοιμοθανάτου, μα, αλοί, δεν μπορώ να πεθάνω αφού είμαι από χρόνια πια νεκρή. Όσο ζούσα, όσο έζησα, ήμουνα παιδί. Ήμουνα ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχομαι αλλά και ποιο παιδί δεν είναι άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη… Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά, κι’ αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι, κι’ όταν έρθ’ η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξη, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια…

Τώρα, καθώς γράφω τις τελευταίες γραμμές, κυττώ πίσω και αντιλαμβάνομαι πόσο στάθηκα τυχερή: έζησα ελεύθερη όσο καμμιά άλλη γυναίκα της εποχής μου, έκανα πράγματα που δεν έκανε καμμιά άλλη, κι’ αγαπήθηκα όσο λίγες. Και, δεν το ξεχνώ, καθώς το βλέμμα μου έσβηνε, εκείνη τη μελαγχολική αυγούλα τ’ Απρίλη, δεν ήμουν πια μόνη. Νέοι που μ’ αγάπησαν ήρθαν να μ’ αποχαιρετήσουν και φίλες γκαρδιακές στο προσκεφάλι μου ένα τελευταίο τραγούδι να μου χαρίσουν…Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα, όπως λέει κι’ η καλή μου φίλη.

Με αγάπη
Μαρίκα Πολυδούρη

O Haig Yazdjian στο Γυάλινο Upstage


18 και 25 Ιανουαρίου και 1 και 8 Φεβρουαρίου

Ο Αρμενιοσύριος σολίστας στο ούτι Haig Yazdjian - συνθέτης τραγουδιστής ,  συναντά στο Γυάλινο UpStage τους εξαιρετικούς μουσικούς Θοδωρή Κοτονιά, Μάρθα Μαυροειδή, Βαγγέλη Καρίπη, Πέτρο Βαρθακούρη και Αστέριο Παπασταματάκη σε ένα μουσικό ταξίδι στα τραγούδια της Ανατολής και της Δύσης.

Εμπνευσμένοι από «Τα λουλούδια της ερήμου » -όπως είναι και ο τίτλος της μουσικής παράστασης-θα παρουσιάσουν τα Σάββατα 18 και 25 Ιανουαρίου και 1 και 8 Φεβρουαρίου -τις μοναδικές μουσικές τους και αρμένικα, λαϊκά και δημοτικά τραγούδια.

Ώρα προσέλευσης: 22.30 Ώρα έναρξης: 23:00
Γυάλινο Up Stage, Λεωφόρος Συγγρού 143, Ν. Σμύρνη, Τηλέφωνο:  210 93161500
 www.gialino.gr

Περί έρωτος: Κατάλληλη στιγμή

Έρωτας. Η προαιώνια μάχη ανάμεσα στα δύο φύλα. Όχι όχι δεν φταίει κανένα στρουμπουλό αγοράκι με τόξα και φαρέτρα. Φταίει η στιγμή, το timing στα Ελληνικά βρε παιδί μου. Οκ κεραυνοβολήθηκες, νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι, σημερα πρωτογνωρισες τη χαρά (εσύ και η αξέχαστη Αλίκη Βουγιουκλάκη) απο δω και πέρα τι γίνεται;

Οι περισσότεροι περιμένουν την κατάλληλη στιγμη να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και τσουπ κάτι γινεται και δεν ξεστομίζει κανείς τίποτα. Περιμένεις την επόμενη συνάντηση...και ξαφνικά αρχίζουν να χτυπούν σα δαιμονισμένα τα τηλέφωνα κοκ. Δεν πειραζει. Την επόμενη φορά, όλα ιδανικά και να σου στο άσχετο συγγενείς-φίλοι εκεί που πίνεται το ποτακι-καφεδάκι! Πω πω σκεφτεσαι ούτε στα σηριαλ τέτοιο σπάσιμο νεύρων. Που θέλω να καταλήξω...

Στο οτι φυσικά και δεν θα υπάρξει ποτέ η κατάλληλη στιγμή....Τι χρειάζεται; Όσο κι αν το θεωρουμε δύσκολο.....Θάρρος! Βουτάς στο βυθό και ό,τι γίνει...

Τουλάχιστον ΕΝΑΣ προσπάθησε....! Μπορεί και οι δύο...


 There is no right time and right place for love... it can happen any time.
 Shahrukh Khan
There is no right time and right place for love... it can happen any time.

Read more at http://www.brainyquote.com/quotes/quotes/s/shahrukhkh442103.html#1Yhlxt8z2CciCuBg.99

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Μέτρημα: Σκέψεις και συναισθήματα!

Και έρχεται αυτή η στιγμή που αποφασίζεις να μετρήσεις, ποιοί ήταν δίπλα σου όταν τους χρειαζόσουν, ποιοί θα είναι όταν τους χρειαστείς; Λυκοφιλίες που είχαν όλες τις προδιαγραφές για μια αγαστή φιλική σχέση...Κόσμος να σου δείχνει πως είναι δίπλα σου και να μην είναι ποτέ εκεί.  Να ποτίζουν τη ζωη σου με ψέμματα και συ να τα δέχεσαι στωικά και να τους επιβραβεύεις... δίνοντας και δίνοντας.....



Ξεκαθάρισμα αυτό και μόνο! Το ένστικτό σου αποκλείεται να κάνει λάθος. Μ αυτό θα κινηθείς. Πρόσεχε μόνο μην αδικήσεις ανθρώπους, που ήθελαν να σου σταθούν, με όλη τους την καρδιά και συ τους κράτησες απ΄έξω....Κι αυτό γιατί τα συναισθήματα τυλίγονται σαν κουβάρι και περιμένουν ένα ζεστό χέρι να τα ξετυλίξει ή να τα κουμπώσει για να μη ξεχυθούν ποτέ. Κι ύστερα τι;


Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.......