Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Η Πριγκιπέσσα των πολλών (΄Β μέρος)

Η Πριγκιπέσσα είναι γέννημα του Σωκράτη Μάλαμα και περιλαμβάνεται στο cd με τίτλο "Ο φύλακας και ο βασιλιάς". Ήταν γύρω στο 2000, όταν πρωτοάκουσα το κομμάτι και εντυπωσιάστηκα. Το πολιτισμικό σοκ, μου ήρθε όταν μετά απο μερικά χρόνια το άκουγα παντού. Σε μουσικές σκηνές, σε μπουζούκια, σε γλέντια γάμων. Άλλοι το τραγουδούσαν με ψυχή και συναίσθημα, άλλοι διεκπαιρεωτικά, άλλοι εντελώς χάλια. Στο αφιέρωμα που ακολουθεί και θα χωριστεί σε δύο μέρη, θα σας παρουσιάσω τις πιο αξιοπρεπείς και αγαπημένες μου εκτελέσεις.


 Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
πώς να σου το πω
έλεγα περνούν τα χρόνια
θα συμμορφωθώ.

Μα είναι δώρο άδωρο
ν’ αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό
τζάμπα σωστός με το στανιό.

Έξω φυσάει αέρας
κι όμως μέσα μου
μέσα σ’ αυτό το σπίτι
πριγκιπέσα μου,
το φως σου και το φως
χορεύουν γύρω μας
απίστευτος ο κόσμος
κι ο χαρακτήρας μας.

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
κι έφτασα ως εδώ
λάθη στραβά και πάθη
μ’ έβγαλαν σωστό.

Ξημερώματα στο δρόμο
ρίχνω πετονιά
πιάνω τον εαυτό μου
και χάνω το μυαλό μου.

 Χάρις Αλεξίου
Απόσπασμα απο τη συναυλία που έδωσε στο θέατρο Λυκαβηττού στις 15 Ιουνίου 2009



Γλυκερία

Απόσπασμα της εμφάνισή της στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου "Στην υγειά μας" στη Νετ στις 7 Απριλίου του 2007


 

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Απο τις εμφανίσεις του στην "Ακτή Πειραιώς" το 2008 μαζί με το Γιάννη Ζουγανέλη, το Χρήστο Θηβαίο, το Σάκη Μπουλά και το Σωτήρη Καλυβάτση




Μελίνα Ασλανίδου

Περιλαμβάνεται στο best of που κυκλοφόρησε το 2008 απο τη Sony με τίτλο "Στο δρόμο"





Δημήτρης Μπάσης
Απο την εκπομπή "Στην υγειά μας" στη Νετ η οποία προβλήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2010
Νατάσα Θεοδωρίδου 
Απο τις εμφανίσεις της στο νυχτερινό κέντρο "Όραμα" στη Θεσσαλονίκη το 2011
 
 

Πέγκυ Ζήνα

Απο τις εμφανίσεις της στο "Vox" το 2008




Αντώνης Ρέμος

Απόσπασμα απο τις εμφανίσεις του μαζί με τη Μελίνα Ασλανίδου και τους Vegas στο Thalassa People Stage το 2013




Βασίλης Καρράς

Το κομμάτι βρίσκεται στο cd του Βασίλη Καρρά με τίτλο "Όπως παλιά" που κυκλοφόρησε απο την "7" το 2009. Αξίζει να αναφερθεί πως σε συνέντευξή του ο Σωκράτης Μάλαμας στο "Ποντίκι" μεταξύ άλλων λέει: " Ο Καρράς είναι από τα πιο ακέραια άτομα στην ιστορία αυτήν που λέμε τραγούδι. Είναι gentleman. Ο μόνος άνθρωπος που πήρε τηλέφωνο για να μου ζητήσει την άδεια να πει την «Πριγκιπέσσα» στον δίσκο του. Κανένας από τους τραγουδιστές της φάρας μας, της κάστας μας δεν πήρε ένα τηλέφωνο για να ζητήσει τη γνώμη μου. Ο Καρράς είναι το πιο εντάξει καρντάσι που έχω βρει μέσα στην πιάτσα".




Απο την Αριάδνη Στεφανίδου
 

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Η Πριγκιπέσσα των πολλών! (Ά Μέρος)


Η Πριγκιπέσσα είναι γέννημα του Σωκράτη Μάλαμα και περιλαμβάνεται στο cd με τίτλο "Ο φύλακας και ο βασιλιάς". Ήταν γύρω στο 2000, όταν πρωτοάκουσα το κομμάτι και εντυπωσιάστηκα. Το πολιτισμικό σοκ, μου ήρθε όταν μετά απο μερικά χρόνια το άκουγα παντού. Σε μουσικές σκηνές, σε μπουζούκια, σε γλέντια γάμων. Άλλοι το τραγουδούσαν με ψυχή και συναίσθημα, άλλοι διεκπαιρεωτικά, άλλοι εντελώς χάλια. Στο αφιέρωμα που ακολουθεί και θα χωριστεί σε δύο μέρη, θα σας παρουσιάσω τις πιο αξιοπρεπείς και αγαπημένες μου εκτελέσεις.


 Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
πώς να σου το πω
έλεγα περνούν τα χρόνια
θα συμμορφωθώ.

Μα είναι δώρο άδωρο
ν’ αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό
τζάμπα σωστός με το στανιό.

Έξω φυσάει αέρας
κι όμως μέσα μου
μέσα σ’ αυτό το σπίτι
πριγκιπέσα μου,
το φως σου και το φως
χορεύουν γύρω μας
απίστευτος ο κόσμος
κι ο χαρακτήρας μας.

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
κι έφτασα ως εδώ
λάθη στραβά και πάθη
μ’ έβγαλαν σωστό.

Ξημερώματα στο δρόμο
ρίχνω πετονιά
πιάνω τον εαυτό μου
και χάνω το μυαλό μου.

Σωκράτης Μάλαμας


Σωτηρία Λεονάρδου

Το 2008 στη μουσική σκηνή "Κύτταρο"


Ελένη Βιτάλη

Απο τις ζωντανές εμφανίσεις στο "Κύτταρο" με τον Haig Yazdjian και την Αρετή Κετιμέ. Περιλαμβάνεται στο διπλο cd  "Ζωντανό Κύτταρο" που κυκλοφόρησε το 2009 απο τη Legend.


Γιάννης Χαρούλης

Ανέκδοτη ηχογράφηση απο την μουσική σκηνή ''Συρμός'' το 2005

 

Πίτσα Παπαδοπούλου

Από εμφάνισή της στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου στη Νετ  "Στην υγειά μας"




Μπάμπης Τσέρτος

Από το cd του "Το μονοπάτι", το οποίο κυκλοφόρησε απο τη δισκογραφική εταιρεία  "Protasis" το 2006
Μπάμπης Στόκας

Από τη ζωντανή ηχογράφηση του cd  "Τραγουδήστε μη ντρέπεστε" στο "Zoom" που κυκλοφόρησε απο την "7" το 2010


 Μανώλης Λιδάκης

Απο τις εμφανίσεις του στο "Ρυθμός Stage" στις 11 Μαϊου του 2013


Απο την Αριάδνη Στεφανίδου

Γνωρίστε τους Riverbed μέσα απ τον πρώτο τους δίσκο “Face of Reality”


Το νέο και πολλά υποσχόμενο συγκρότημα, Riverbed, κάνει το δισκογραφικό του ντεμπούτο με το δίσκο “Face of Reality”, που κυκλοφορεί από την Cobalt Music.

Ένας αγγλόφωνος δίσκος σε άκρως ροκ ήχους, που περιλαμβάνει 8 τραγούδια με έντονο κοινωνικό στίχο και όχι μόνο, από το νέο πενταμελές συγκρότημα, που έχει βάση του την Αθήνα.

Οι Riverbed επηρεασμένοι από τη ροκ μουσική σκηνή της δεκαετίας του 1970 και μετέπειτα, έρχονται να φέρουν τα πάνω κάτω στην ελληνική μουσική βιομηχανία, με τη μοναδικότητα που χαρακτηρίζει το μουσικό τους ύφος, αλλά και το δυνατό χαρακτηριστικό τους ήχο. Το όνομά τους συμβολίζει τη σταθερότητα, την ηρεμία και την αποφασιστικότητα, που διακατέχει όλα τα μέλη του συγκροτήματος, γιατί στη ζωή εκτός του ότι είμαστε εν κινήσει μπορούμε να γίνουμε και σταθμοί. Ακόμα, όμως μέσα σε αυτή τη στασιμότητα υπάρχει πάντα μία «κίνηση» Ο τίτλος του δίσκου είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικός, μιας και αντικατοπτρίζει την κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία. Με όραμα τη διάδοση της μουσικής τους σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό, στόχος του συγκροτήματος, είναι αφενός το κοινό να ψάξει τη βαθύτερη έννοια της μουσικής τους, απολαμβάνοντάς την και αφετέρου μέσω της επαναστατικότητας που διακρίνεται μέσω του ήχου των τραγουδιών του συγκροτήματος, να επέλθει η αλλαγή, που έχει ανάγκη ο κόσμος εν καιρώ οικονομικής κρίσης. Άλλωστε για τους Riverbed, η μουσική είναι μία ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ…

Οι RIVERBED είναι οι :Αποστόλης Λιάπης: Φωνητικά/Κιθάρα ακουστική/Φλάουτο, Αλέξανδρος Γκέτης: Κιθάρα, Μάκης Καραχούτης: Πλήκτρα, Νίκος Μιχαηλίδης: Μπάσο, Μηνάς Βασιλάκης: Drums



Sgt. Pepper's Beatles Tribute Band στο Σταυρό του Νότου CLUB την Κυριακή 9/3!



O Sgt. Pepper με το κίτρινο υποβρύχιό του επιστρέφει στον Σταυρό του Νότου. Την Κυριακή 9 Μαρτίου, οι Sgt. Pepper's Beatles Tribute Band ανεβαίνουν για δεύτερη φορά στη σκηνή του αγαπημένου club προκειμένου να κάνουν ένα ακόμη party.

Η μαγεία των "Σκαθαριών" θα ζωντανέψει για άλλη μία φορά, σε ένα μεγάλο ταξίδι γεμάτο χορό και συναισθήματα: από το "Love Me Do" και τις πρώτες επιτυχίες που εκτόξευσαν τους Beatles στην κορυφή των charts, μέχρι τις μεγαλειώδεις συνθέσεις του White Album και του Abbey Road.
Όλα αυτά, με την παραδοσιακή φόρμα ενός ροκ συγκροτήματος (κιθάρες, πλήκτρα, μπάσο, τύμπανα και, φυσικά, τέσσερις φωνές), κάτι που οι Beatlemaniacs ξέρουν ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση: οι ίδιοι οι Fab Four δεν είχαν παρουσιάσει ποτέ live ένα μεγάλο μέρος της δισκογραφίας τους, καθώς σταμάτησαν τις περιοδείες το 1965.
Ανεβείτε στο κίτρινο υποβρύχιο του Sergeant Pepper για μία απίστευτη διαδρομή από το rock 'n' roll του "Twist and Shout" έως την ψυχεδέλεια του "Lucy In The Sky With Diamonds", από την αθωότητα του "She Loves You" έως τη μελαγχολία του "Eleanor Rigby" και πάλι πίσω.

Ετοιμαστείτε για ένα μεγάλο Beatles party που θα σας μείνει αξέχαστο!

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ CLUB


ΦΡΑΝΤΖΗ ΚΑΙ ΘΑΡΥΠΟΥ 35-37 Ν.ΚΟΣΜΟΣ


Τηλ. 210 9226975


Ώρα: 21.30

Είσοδος 10 ευρώ με κρασί / μπίρα

Νέo single από τους Picos Apicos & the Pina Coladas: "Μπέμπα"

Αφήνοντας για λίγο τις rock 'n' roll και ska ιστορίες καταστροφής από το αλκοόλ, με τις οποίες μας συστήθηκαν ("Το EP της Παρέας", 2011 και "Hangover", 2013) οι Picos Apicos & the Pina Coladas πειραματίζονται με το swing που πρωτοτραγούδησε ο Νίκος Γούναρης το 1946.

Οι τολμηρές διασκευές ήταν πάντα μέρος του ζωντανού προγράμματος των Picos Apicos, ωστόσο αυτή είναι η πρώτη φορά που επιχειρούν να φέρουν στο σήμερα ένα τόσο παλιό και ετερόκλητο κομμάτι. Η "Μπέμπα" έγινε... αγνώριστη με ηλεκτρικό ήχο και new swing ρυθμό.

Το νέο single, όπως και το σύνολο της δισκογραφίας των Picos Apicos & the Pina Coladas, είναι διαθέσιμα για δωρεάν download στο www.picosapicos.gr.

Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο “Ηχοστάσιο”, τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2014.

Ηχοληψία – Μίξη: Δημήτρης Καμαρινός / Σταύρος Γεωργιόπουλος
Mastering: Ιορδάνης Χουβαρδάς


Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Της Δευτέρας τα άσματα!

Δευτέρα , η εβδομάδα ξεκινά και μεις θα γνωρίσουμε μερικά τραγούδια που γράφτηκαν γι αυτή τη μέρα. Το μουσικό μας ταξίδι άρχισε!

Νίκος Παπάζογλου ~ Δευτέρα ξημερώματα


Δευτέρα ξημερώματα

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου


Δευτέρα ξημερώματα με χίλια μαραζώματα
και με σκυμμένους ώμους,
το ξυπνητήρι σου χτυπά, μα εσύ δεν είσαι πουθενά
στριφογυρνάς στους δρόμους.

Αχ είναι ο κόσμος ψεύτικος
σαν μιας βιτρίνας τζάμι,
βλέπεις για λίγο να περνάς
μα κι η ματιά χαράμι.

Τα όνειρα μπαζώσανε στο κάρο τα φορτώσανε
για τους σκουπιδοτόπους,
σβήσαν τα φώτα ξαφνικά, εσύ δεν πας για τη δουλειά
και κλαις για τους ανθρώπους.

Ας είναι ο κόσμος ψεύτικος
όπως τα παραμύθια,
φτάνει που το δικό σου αχ
είναι η μόνη αλήθεια.

Ποιόν έρωτα ξαγρύπνησες και ποιο κορμάκι φίλησες,
τι θες και τι ελπίζεις,
εσύ έχεις μόνο μια σκιά, που ούτε κι αυτή σ' ακολουθά
δύσκολα καθαρίζεις.

Αν είναι ο κόσμος ψεύτικος
δίχως καμμιά ελπίδα
είναι κι ο χάρος ψεύτικος
η κάθε αλυσίδα

Γιώργος Νταλάρας ~ Μια Δευτέρα

Στίχοι: Θόδωρος Ποάλας
Μουσική: Μίνωας Μάτσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας


Μες τον κόσμο μια Δευτέρα άνοιξα πανιά
δε λογάριασα τη σφαίρα και τη μαχαιριά
μια ο έρως μια ο χάρος έρημο νησί
ποιος νονός και ποιος κουρσάρος κάλπικη και συ

Εικόνες κυνηγώ πρωί και βράδυ
τα ίχνη σου ζητώ το πρώτο χάδι
αιώνες κυνηγώ ένα σημάδι
πεθαίνουμε και ζούμε στο σκοτάδι

Στης αγάπης το καμίνι έπιασα βυθό
πήρα όλη την ευθύνη πριν να γεννηθώ
προχωρώ και σπάω την πέτρα πάντα ζωντανός
της ζωής τα πέντε μέτρα βράχος κι ουρανός

Εικόνες κυνηγώ πρωί και βράδυ
τα ίχνη σου ζητώ το πρώτο χάδι
αιώνες κυνηγώ ένα σημάδι
πεθαίνουμε και ζούμε στο σκοτάδι

Πάνος Κιάμος ~ Απο Δευτέρα

Στίχοι: Άννα Ιωαννίδου
Μουσική: Δημήτρης Χάρμας
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λογοθέτης - Βασίλης Αντωνιάδης

Σάββατο βράδυ και στα χέρια το τηλέφωνο
Ψάχνω ένα φίλο για να βγω
Θέλω να πιω, θέλω να πω, θέλω να σπάσω
Με χίλιους τρόπους πάλι θα σε ξεπεράσω

Άλλη μια μέρα χωρίς εσένα
Άλλη μια μέρα... μα θα τ' αλλάξω όλα αυτά

Από Δευτέρα θα πάψω να καπνίζω
Θα σταματήσω να πίνω και να βρίζω
Χωρίς εσένα θα πάω παραπέρα
Μα θα τη κάνω την αρχή από Δευτέρα

Από Δευτέρα...

Έσβησα... το τσιγάρο ανάβω το επόμενο
Στο καπνό να βρω παρηγοριά
Θέλω να πιω, θέλω να πω, θέλω να ξενυχτήσω
Τον εαυτό μου και τη τύχη μου να βρίσω

Άλλη μια μέρα χωρίς εσένα
Άλλη μια μέρα... μα θα τ' αλλάξω όλα αυτά

Από Δευτέρα θα πάψω να καπνίζω
Θα σταματήσω να πίνω και να βρίζω
Χωρίς εσένα θα πάω παραπέρα
Μα θα τη κάνω την αρχή από Δευτέρα

Από Δευτέρα...

Ελένη Ροδά ~ Βουρκωμένη Δευτέρα


Στίχοι: Διονύσης Τζεφρώνης
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Ροδά

Ως την Κυριακή το βράδυ
Φχαριστιέσαι τη ζωή
Μα λυπάσαι γιατί φτάνει
Της Δευτέρας το πρωί

Βουρκωμένη Δευτέρα
Η χειρότερη μέρα
Η καινούρια βδομάδα
Δεν περνά δεν περνά η ρημάδα

Πώς μπορείς να περιμένεις
Πότε να 'ρθει Κυριακή
Για να δεις τον άνθρωπό σου
Να γυρνάς εδώ κι εκεί

Βουρκωμένη Δευτέρα
Η χειρότερη μέρα
Η καινούρια βδομάδα
Δεν περνά δεν περνά η ρημάδα

Στη δουλειά στη βιοπάλη
Έξι μέρες με καημό
Κι έξω φτώχεια την εβδόμη
Μέσα στο συνοικισμό

Βουρκωμένη Δευτέρα
Η χειρότερη μέρα
Η καινούρια βδομάδα
Δεν περνά δεν περνά η ρημάδα

Flunk ~ Blue Monday

 


Finnebassen ~ Monday 


 Calexico ~ Maybe on Monday


 



The Mamas & The Papas ~ Monday Monday 



 Imany ~ Grey Monday






The Boomtown Rats ~ I Don't Like Mondays

The Bangles ~ Manic Monday


 

Διονύσης Μακρής ~ Δευτέρα βράδυ





Έρευνα: Αριάδνη Στεφανίδου

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Τραγούδια της Κυριακής....!

Καλη μας μέρα, σε λίγες ώρες ξημερώνει Κυριακή....

Χάρις Αλεξίου ~ Κυριακή


Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου


Κυριακή με πρωτοβρόχι
κι η δική μου μοίρα τό'χει
Κυριακή και τι να κάνω
μια σε βρίσκω μια σε χάνω

Κυριακή μες στον χειμώνα
τραγουδούσα την γκαρσόνα
Κυριακή που σαν βραδιάζει
το τραγούδι είναι μαράζι

Κυριακή χωρίς αιτία
έκανες μιαν αμαρτία
Κυριακή θα με γελάσεις
με καινούριες αποφάσεις

Γιάννης Πουλόπουλος ~ Ξημερώνει Κυριακή

 Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πουλόπουλος
Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Κότσιρας

Ο παλιός φωνόγραφος
πάνω στο τραπέζι
άρχισε να παίζει
μες στη σιγαλιά

Κι η καρδιά σου έλιωσε
κι έγινε ένα δάκρυ
στων ματιών την άκρη
σα δροσοσταλιά

Ξημερώνει Κυριακή
μη μου λυπάσαι
Έιναι όμορφη η ζωή
να το θυμάσαι

Ο παλιός φωνόγραφος
πάνω στο τραπέζι
έπαψε να παίζει
μέσα στη νυχτιά

Το τραγούδι τέλειωσε
μα η λύπη μένει
σαν ναυαγισμένη
στη θολή ματιά

Χαρούλα Αλεξίου ~ Όλες του κόσμου οι Κυριακές



Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική:  
Χρήστος Νικολόπουλος






Όλες του κόσμου οι Κυριακές
λάμπουν στο πρόσωπό σου...
Τι χρώματα, τι μουσικές
μες στο χαμογελό σου!

Σαν τη φωτιά είσαι ζεστός,
είσαι ο ίδιος ο Χριστός,
ένας Χριστός της γειτονιάς,
που ξέρει τι θα πει χιονιάς...

Τι όμορφο να σ’ αγαπώ
και να σε καρτεράω,
να σου γλυκαίνω τον καημό,
να σε παρηγοράω

Σαν τη φωτιά είσαι ζεστός,
είσαι ο ίδιος ο Χριστός,
ένας Χριστός της γειτονιάς,
που ξέρει τι θα πει χιονιάς

Χαρούλα Αλεξίου ~ Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή




Πυθαγόρας
Μουσική:  
Μάνος Λοΐζος





Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή
κι εγώ που σ’ έχασα και όλα σ’ τα ’χω δώσει
με κάτι ρέστους θα τη βγάλω ως την αυγή,
γιατί όποιος χάνει στη ζωή μπορεί να νιώσει.

Στέλιο μου, τα τραγούδια σου
απ’ την κασέτα ρίχ’ τα,
για μας που πρόδωσ’ η ζωή
δεν ξημερώνει Κυριακή,
δεν τελειώνει η νύχτα.

Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή,
τσιγάρο κι έσβησε στα χείλη το Σαββάτο.
Κι εμείς ακόμα στο ποτήρι μας σκυφτοί
λες και δεν πάει η ζωή μας παρακάτω.

Δημήτρης Ζερβουδάκης ~ Χαμένη Κυριακή

Στίχοι: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Ζερβουδάκης


Καθένας έχει μια χαμένη μέρα
σ`άγνωστα μέρη χαμένη διαδρομή
Καθένας έχει μια χαμένη Κυριακή
μεσ`το πιοτό και το ξενύχτι του φταίχτη
μα όσο κι αν ψα όσο κ αν ψάξει δε θα βρει
τι θα του λει τι θα του λείπει στον καθρέφτη

Πάρε με, πάρε με απ` όλα βγάλε με
να μην ελπίζω πια το τέλος μας μη δω

Καθένας κρύβει μια πληγή στα στήθια
τι`συ αλήθεια χαμένη πληρωμή
Καθένας έχει μια χαμένη Κυριακή
κ όταν στο δρο όταν στο δρόμο την πετάξει
όσο κ αν ψα όσο κ αν ψάξει δε θα βρει
τι θα`ναι αυτό τι θα`ναι αυτό που θα `χει αλλάξει

Πάρε με, πάρε με απ`όλα βγάλε με
να μην ελπίζω πια το τέλος μας μη δω

Μαρινέλλα ~ Μια χαμένη Κυριακή

Στίχοι: Ξενοφώντας Φιλέρης
Μουσική: Κώστας Χατζής

Πρώτη εκτέλεση: Μαρινέλλα & Κώστας Χατζής ( Ντουέτο )

Μια χαμένη Κυριακή
τ' ακρογιάλι είχα πάρει
κι όπως ήμουν σκεφτική
ήρθε ένα παλικάρι

Απ' την μια η μοναξιά
Κι απ' την άλλη το φεγγάρι
Με τα μάτια του τα μπλε
κόντεψε να με τουμπάρει

Κι είχε δυο ματάκια μπλε
μπλε και πώς να τα θυμάμαι
χρώμα πέλαγος καλέ
τέτοια μάτια δεν ξεχνάνε

Ίσως 'κείνη τη βραδιά
όπως λένε κατά βάθος
Να 'χε κάνει η καρδιά
Το ΄μεγάλο της το λάθος

Ίσως 'κείνη τη βραδιά
Με το μπλε το παλικάρι
Αν δεν ήμουνα δειλή
Να γινόμασταν ζευγάρι.

Υπόγεια Ρεύματα ~ Κυριακή

Μια των ματιών σου αλμυρή σταγόνα που κυλάει
σαν μιας λαμπάδας φως στερνό που τρεμοπαίζει αργά
που μου φωτίζει τη στιγμή που τράβηξες μακριά μου
όπως πετάν του φθινοπώρου φύλλα στο βοριά.

Σαν έρθει η ώρα γράψε μου δυο λόγια να φυλάξω
όπως φυλάν οι ποιητές της μούσας τη μορφή
όπως φυλάει το στήθος μου τους χτύπους της καρδιάς μου
κι όπως φυλάει ο βουτηχτής την τελευταία πνοή.

Άργησε να 'ρθει το πρωί και μόνος περιμένω
του Αυγερινού το κάλεσμα την πρωινή δροσιά
είναι κι αυτή η Κυριακή που πάντα αργοπεθαίνω
είναι κι αυτός ο πηγαιμός που πάντα καρτερώ.

Όναρ ~ Μια Κυριακή

Νιώθω αδύναμη ανάμεσα σε δαίμονες
και τους χαρίζω κάθε τόσο τη ψυχή μου
Ώρες ατέλειωτες ξοδεύω τώρα ακίνητη
σαν γερανός του λιμανιού κυλάει η ζωή μου

Μου φάνηκε πως μίλησες εσύ
μα ήταν απλά κάτι που ήθελα από χρόνια
Μου φάνηκε πως ήσουνα εσύ
μια Κυριακή που κράταγε αιώνια

Φλερτάρει ο χειμώνας μου την άνοιξη
που φεύγει που φεύγει για άλλα μέρη
Χωρίς να θέλω φυλακίζομαι σε ό,τι αγαπώ
φωτοβολίδες που σκάσανε στο χέρι

Μου φάνηκε πως μίλησες εσύ
μα ήταν απλά κάτι που ήθελα από χρόνια
Μου φάνηκε πως ήσουνα εσύ
μια Κυριακή που κράταγε αιώνια

Γρηγόρης Μπιθικώτσης ~ Μια Κυριακή

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Μια Κυριακή, ποιος το περίμενε πως θα 'ταν Κυριακή
Μια Κυριακή, ήρθες με τσίπουρο πιωμένος και ρακί
Μπήκες και πήρες το παιδί μου, μια Κυριακή
Βγήκες και πήρες την ψυχή μου, μια Κυριακή

Δεν το μπορώ, το προσκεφάλι του το άδειο να θωρώ
Δεν το βαστώ, να 'ναι το στόμα του γαρύφαλλο κλειστό
Κι έλα, ξερίζωσ' την καρδιά μου, σαν τον ανθό
Να μπω κι εγώ απ' το χώμα χάμω, να κοιμηθώ

Μια Κυριακή, ποιος το περίμενε πως θα 'ταν Κυριακή

Αλκίνοος Ιωαννίδης ~ Της Κυριακής τα όνειρα

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης

Τυχαία λέει σε συναντώ,
στου ονείρου μου τους δρόμους,
σαν ορκισμένο αερικό,
μου είπες σ' αγαπώ.

Της Κυριακής τα όνειρα, ζουν ως το μεσημέρι,
σαν παίρνει το απόγευμα, κανένα τους δε βγαίνει.
Σάββατο βράδυ να εύχεσαι, σαν πέφτεις και κοιμάσαι,
της Κυριακής τα όνειρα ποτέ να μη θυμάσαι.

Νυχτώνει, φεύγει η Κυριακή,
νυστάξαν οι ελπίδες,
ξαναγυρίζω στη σιωπή,
εκεί που έχεις χαθεί.

Μιχάλης Χατζηγιάννης ~ Η πρώτη Κυριακή

Στίχοι: Θάνος Παπανικολάου
Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης


Αν έχεις κάτι να μου πεις
Κρύψ'το στον ήχο της σιωπής
Από τα μάτια μου μπροστά
Πέρασαν ψέματα αρκετά
Για ότι μας έδεσε μαζί
Το πάλεψα τόσο πολύ
Μα απόψε κόβω τη κλωστή

Είναι η πρώτη Κυριακή
Που σκέφτομαι να ζήσω
Και εσύ το Σαββατόβραδο
Που με τραβάει πίσω
Η αγάπη μια βαθιά πληγή
Μετά από τόσο δρόμο
Είναι η πρώτη Κυριακή
Που ζω για μένα μόνο

Αν έχεις κάτι να μου πεις
Ψιθυριστά μην ακουστείς
Ανάμεσα μας λάμπουν πια
Πολλά προβλήματα μικρά
Πυροτεχνήματα φθηνά
Και λόγια καθημερινά
Δεν θα γεμίσουν τα κενά


Είναι η πρώτη Κυριακή
Που σκέφτομαι να ζήσω
Και εσύ το Σαββατόβραδο
Που με τραβάει πίσω
Η αγάπη μια βαθιά πληγή
Που άνοιξε από εσένα
Είναι η πρώτη Κυριακή
Που φτιάχτηκε για μένα

Αλίκη Βουγιουκλάκη ~ Η Κυριακή

Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας

Ωραία που ναι η Κυριακή
μα να ταν πιο μεγάλη
γιατί περνάει γρήγορα
κι αργεί να έρθει η άλλη

Η Κυριακή, η Κυριακή
να ήταν πιο μεγάλη

Κυριακή, γιορτή και σχόλη
να ταν η βδομάδα όλη
κι η Δευτέρα να ταν μόνο
κανα δυο φορές το χρόνο

Της Κυριακής το ξύπνημα
έχει δικιά του χάρη
δε σε κρατάει το στρώμα σου
μήτε το μαξιλάρι

Η Κυριακή, η Κυριακή
έχει δικιά της χάρη

Χαρούλα Αλεξίου ~ Μια Κυριακή η καρδιά μου


Συνθέτης: Βασίλης Δημητρίου
Στίχοι: Bαρβάρα Τσιμπούλη

Μια Κυριακή η καρδιά μου
βάζει τα γιορτινά της
και ρίχνει στο ποτάμι
όλα τα βάσανά της

Απ' το μπαξέ του ήλιου
κόβει ένα γεράνι
στο πέτο το καρφώνει
και βγαίνει στο σεργιάνι

Μια Κυριακή η καρδιά μου
μια Κυριακή πρωί
πεντόβολα στο χέρι
έπαιξε τη ζωή

Μια Κυριακή η καρδιά μου
με τον καημό μαλώνει
την άγκυρα μαζεύει
και πιάνει το τιμόνι

Με τα θαλασσοπούλια
στα πέλαγα αρμενίζει
όσο να πέφτει ο ήλιος
όλη τη γη γυρίζει

Δήμητρα Γαλάνη ~ Μια Κυριακή του Μάρτη


Νίκος Γκάτσος
Μουσική:  
Λουκιανός Κηλαηδόνης






Μια Κυριακή του Μάρτη
και μια Σαρακοστή
εσύ `σουν στο κατάρτι
κι εγώ στην κουπαστή.
Κρατούσαμε το δάκρυ
στα ματοτσίνορα,
για μας δεν είχαν άκρη
της γης τα σύνορα.

Δε σού’ στειλα το μήλο
και σ’ έχασα από φίλο,
μα μ’ ένα πορτοκάλι
θα σε κερδίσω πάλι.

Φίλα με της καρδιάς μου καραβοκύρη,
να ξαναπιώ τον ήλιο σ’ ένα ποτήρι.
Φίλα με Αυγερινέ μου να γίνω Πούλια,
τραγούδι να μου λένε τα θαλασσοπούλια.

Μια Κυριακή του Μάρτη
και μια Σαρακοστή
κρεμάσαμε στο χάρτη
μια κόκκινη κλωστή
και δίπλα στο τιμόνι
όταν γυρίσαμε
το πρώτο χελιδόνι
καλωσορίσαμε.

Δε σού’ στειλα το μήλο
και σ’ έχασα από φίλο
μα μ’ ένα πορτοκάλι
θα σε κερδίσω πάλι.

Φίλα με

Σωτηρία Μπέλλου ~ Συννεφιασμένη Κυριακή



Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης & Αλέκος Γκούβερης
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης

Συννεφιασμένη Κυριακή,
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά,
Χριστέ και Παναγιά μου.

Όταν σε βλέπω βροχερή,
στιγμή δεν ησυχάζω.
μαύρη μου κάνεις τη ζωή,
και βαριαναστενάζω.

Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή,
που ‘χασα την χαρά μου.
συννεφιασμένη Κυριακή,
ματώνεις την καρδιά μου.

Μάνος Χατζιδάκις ~ Ποτέ την Κυριακή


Ανδριάννα Μπάμπαλη ~ Κάθε Κυριακή


Στίχοι: Ανδριάννα Μπάμπαλη
Μουσική: Ανδριάννα Μπάμπαλη

Ήταν Κυριακή η μέρα που τα μάζεψες
κι έφυγες γι΄άλλα μέρη
κάθε Κυριακή που πίνω τον καφέ μου
μοναχή κάτι λέω θα σε φέρει
Κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό
γιατί όποιος αγαπάει ξέρει να συγχωράει
Κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό
γιατί όταν λείπεις από ΄δω
η Κυριακή δεν περνάει

Ήμουνα σκληρή το δέχομαι
και κάνω την αρχή θ΄αλλάξω για σένα
κάθε κυριακή την πόρτα μου
θ΄αφήνω ανοιχτή
έλα πίσω σε μένα
Κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό
γιατί όποιος αγαπάει ξέρει να συγχωράει
Κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό
γιατί όταν λείπεις από ΄δω
η Κυριακή δεν περνάει

Κωστής Μαραβέγιας ~ Κυριακή εκδρομή


Κωστής Μαραβέγιας
Μουσική:  
Κωστής Μαραβέγιας






Ω, έλα φύγαμε πες
πάμε τώρα όπου θες
πάμε όπου μας βγάλει

Ω, Κυριακής πρωινό
σύννεφο βιαστικό
με τον ήλιο τρακάρει

Ω, μακρινές εκδρομές
με τους φίλους που θες
με φεγγάρι γεμάτο

Ω, ξημερώνει μετά
πίσω πρέπει ξανά
μα εσύ πας παρακάτω

Ω, η ζωή είναι μικρή
και δεν ξέρεις γιατί
μεγαλώνεις και φεύγεις

Νατάσα Θεοδωρίδου ~ Κυριακή (Παράπονό μου)

Στίχοι: Χρήστος Καντζέλης
Μουσική: Τάσος Παναγής

 Ήταν θυμάμαι Κυριακή μια χαραυγή
τον ουρανό μέσα στα μάτια σου κοιτούσα
κύμα σε θάλασσα βαθιά και χάθηκα
απομεσήμερο τα χείλη σου φιλούσα
παράπονο μου κι αναστεναγμέ
αχ βρε καημέ να 'σουν εδώ
και τι δεν θα δινα γι' αυτό

Το σ' αγαπώ για σένα μόνο
σαν φυλαχτό καρδιά μου το κρατώ
να 'σουν ήλιος
και μια Κυριακή μια χαραυγή
να ξαναρθείς κι όλα για χάρη σου εγώ

Η πόρτα στο όνειρο κλειστή
κι ήρθες εσύ το δειλινό
στα δυο σου χέρια με κρατούσες
κι όπως με είχες αγκαλιά αισθάνθηκα
σ' αυτό το άγγιγμα αγάπη πως ζητούσες
παράπονο μου κι αναστεναγμέ
αχ βρε καημέ να 'σουν εδώ
και τι δεν θα 'δινα γι' αυτό

Το σ' αγαπώ για σένα μόνο
σαν φυλαχτό καρδιά μου το κρατώ
να 'σουν ήλιος
και μια Κυριακή μια χαραυγή
να ξαναρθείς κι όλα για χάρη σου εγώ

Στέλιος Καζαντζίδης ~ Μια Κυριακή στη φυλακή

Ακούστε το εδω

Διάφανα Κρίνα ~ Κυριακή των Βαϊων


Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου

Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
κύλισα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα
Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ' τ' άστρα σου.

Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες
σου πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμοραγώντας με στίχους
την ανάσα απ' το γέλιο σου, τους τριγμούς απ'τα βήματα
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου
τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια.

Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ' τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια.

Κυριακή των Βαϊων ανοιξιάτικο βράδυ
σου στέλνω για τη γιορτή σου
Καρτ - ποστάλ απ' τον Aδη.

Στέλιος Ρόκκος ~ Κυριακή απόγευμα

 Στίχοι: Χρήστος Κυριαζής
Μουσική: Χρήστος Κυριαζής

Κυριακή απόγευμα
στους δρόμους και στις γειτονιές
το σήμερα πάει στο χτες
όταν ακούς τραγούδια

Κυριακή απόγευμα
εφόρεσα τα γιορτινά
και τριγυρίζω στα στενά
που 'κόψαν τα λουλούδια

Ταξίδεψα κάποια βραδιά
ως την παλιά μου γειτονιά
μα μου ραγίσαν την καρδιά
τα τσιμεντένια κτίρια

Κάποτε έπαιζαν παιδιά
κρατούσαν ξύλινα σπαθιά
τώρα παράθυρα κλειστά
κι ενοικιαστήρια

Κυριακή απόγευμα
μ' ένα χωνάκι παγωτό
ερχόμαστε στον κόσμο αυτό
κι ήταν δικά μας όλα

Κυριακή απόγευμα
καθώς ανθίζουν πασχαλιές
εμείς αλλάζαμε ματιές
στ' απέναντι μπαλκόνια

Ταξίδεψα κάποια βραδιά
ως την παλιά μου γειτονιά
μα μου ραγίσαν την καρδιά
τα τσιμεντένια κτίρια

Κάποτε έπαιζαν παιδιά
κρατούσαν ξύλινα σπαθιά
τώρα παράθυρα κλειστά
κι ενοικιαστήρια

Κυριακή απόγευμα
ένα πικρό καφέ θα πιω
θα κάτσω και θα θυμηθώ
τα άγουρά μας χρόνια

Γιώργος Λιανός ~ Μην ξημερώνεις Κυριακή


Συνθέτης: Κώστας Μηλιωτάκης
Στιχουργός: Δημήτρης Τσάφας

Θυμάμαι έψαχνες τα λόγια να μου πεις
αυτά που φώναζαν τα μάτια σου με πόνο
δεν τα κατάφερες και πώς να μου κρυφτείς
απλά μου είπες οτι θέλεις λίγο χρόνο

Κι αν δεν νοιάζεσαι πώς τα περνώ
κι αν δεν στέλνεις κανένα σου σημάδι
δεν πειράζει εγώ σε αγαπώ
κι ας χωρίσαμε Σάββατο βράδυ

Μην ξημερώνεις Κυριακή
μη ξημερώνεις Κυριακή
άσε στο όνειρο να μένει η καρδιά μου
Μην ξημερώνεις Κυριακή
αυτή τη δύσκολη στιγμή
άσε με μόνο μου στα Σαββατόβραδά μου

Θυμάμαι έψαχνες τη δύναμη να βρείς
για να μου πεις αυτά που ένιωθε η καρδιά σου
και δεν μπορούσες ούτε καν να το σκεφτείς
πως όλα αρχίζουν και τελειώνουν μ΄ένα γειά σου

Κι αν δεν νοιάζεσαι πώς τα περνώ
κι αν δεν στέλνεις κανένα σου σημάδι
δεν πειράζει εγώ σε αγαπώ
κι ας χωρίσαμε Σάββατο βράδυ

Μην ξημερώνεις Κυριακή
μη ξημερώνεις Κυριακή
άσε στο όνειρο να μένει η καρδιά μου
Μην ξημερώνεις Κυριακή
αυτή τη δύσκολη στιγμή
άσε με μόνο μου στα Σαββατόβραδά μου

Ρένα Κουμιώτη ~ Η Άγια Κυριακή

Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Μίμης Πλέσσας

Το λέγαν "Άγια Κυριακή"
εκείνο το καΐκι
που στη σκλαβιά, στην κατοχή
δούλευε στη διαφυγή,
πάλευε για τη νίκη.

Αλεξάνδρεια Ραφήνα
πήγαινε τα χρόνια εκείνα
και για μπάρκο μες στ' αμπάρια
είχε όλο παλληκάρια.

Τώρα η "Άγια Κυριακή"
στην αμμουδιά σαπίζει
κι όταν τη βλέπω στο γιαλό
τρέχει το δάκρυ μου θολό
και η καρδιά ραγίζει.

Αλεξάνδρεια Ραφήνα
πήγαινε τα χρόνια εκείνα
και για μπάρκο μες στ' αμπάρια
είχε όλο παλληκάρια.

Κωνσταντίνος Βήτα ~ Κυριακή


Στίχοι: Κωνσταντίνος Βήτα
Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα

Όταν σε κοιτάζω δεν ξέρω τι θέλω,
μοιάζει με εικόνα παγωμένη από έργο,
όλα σταματούν κι όλα τρέχουν συγχρόνως,
ποιος μπορεί να πει τι είναι ο χρόνος;
Όσο σε μαθαίνω χάνω τις λέξεις,
γίνομαι ένα σώμα με χίλιες ορέξεις,
τόσα ραντεβού σε μια καφετέρια,
τόση αμηχανία για τέσσερα χέρια.

Από την γωνία μέχρι το σταθμό
έγινα από άνθρωπος, παιδί χαζό,
μια Κυριακή από χίλια κομμάτια,
έπεσε πάνω μου και έγινε δάκρυα.
Πες μου ποιον μπορεί η αγάπη να σώσει,
όταν παίρνει λίγα απ’ αυτά που έχει δώσει;
Πάντα ήθελα κάποιον να `μαστε μαζί,
κι είμαι πάλι μόνος μέσα στην βροχή.
"Είν’ αυτό το τέλος, ή είναι η αρχή"
λέει ένα τραγούδι μέσα στο ταξί.

Με άδεια χέρια γυρίζω στον κόσμο,
με τ’ όνειρό μου που έσβησε η ζωή,
μα αν με αγαπούσες λίγο,
θα `ταν πιο μικρή καταστροφή..

Στο καντράν του κινητού έχω κολλήσει,
ένα μήνυμά σου μόνο θα δείξει
κι όλο μασάω την τσίχλα που μας αρέσει,
ένα βράδυ στο χορτάρι είχαμε πέσει.
Δεν είμαι παιδί μα εσύ με κάνεις,
το `βαλες σκοπό να με τρελάνεις,
μα μ’ αρέσει τόσο όταν κάνεις αστεία,
θέλω να σε πιάσω...

Από την γωνία μέχρι τον σταθμό,
έγινα από άνθρωπος, παιδί χαζό.
Μια Κυριακή από χίλια κομμάτια,
έπεσε πάνω μας και μού `ρθαν δάκρυα

Γιάννης Πουλόπουλος ~ Πάει κι αυτή η Κυριακή

Στίχοι: Γιάννης Αργύρης
Μουσική: Λάκης Παππάς

Πάει κι αυτή η Κυριακή
και η χαρά μας πάει
ήτανε τόσο βιαστική
όπως και κάθε Κυριακή
Που πριν τη ζήσουμε περνάει
Πάει κι αυτή η Κυριακή
κι ας καρτερούμε μια άλλη
που να 'ναι ολόκληρη ζωή
που να 'ναι απέραντη γιορτή
Μια Κυριακή τόσο μεγάλη
Πάει κι αυτή η Κυριακή
κι ας καρτερούμε μια άλλη

Γιάννης Πλούταρχος ~ Κυριακή πρωί

Στίχοι: Νίκος Ιγνατιάδης
Μουσική: Νίκος Ιγνατιάδης

Πάλι το έκανα το θαύμα μου ζωή
κι αγάπησα καινούριο λάθος
να μη μπορώ να βρω το δρόμο το σωστό
και με τραβάει το πάθος

Πάλι θα φταίει η βροχή
που φαίνομαι κλαμένος
κι είναι μια μέρα Κυριακή πρωί
μόνος κι ερωτευμένος

Πάλι τα βήματα ακούγονται βαριά
και μάκρυνε για σπίτι ο δρόμος
οι γείτονες κοιτούν τι έγινε ρωτούν
γιατί γυρίζεις μόνος

Πάλι θα φταίει η βροχή
που φαίνομαι κλαμένος
κι είναι μια μέρα Κυριακή πρωί
μόνος κι ερωτευμένος

Καίτη Γκρέυ ~ Κυριακή σε γνώρισα

Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης

Κυριακή σε γνώρισα
Κυριακή σε χάνω
θέλω να είναι Κυριακή
κι αυτή που θα πεθάνω

Σαν άστρο εβασίλεψες
και χάθηκες χαρά μου
κι απ’ τον καημό μου το βαρύ
έγινε μαύρη η Κυριακή
και σπάραξε η καρδιά μου

Κυριακή σε γνώρισα
Κυριακή σε χάνω
θέλω να είναι Κυριακή
κι αυτή που θα πεθάνω

Είναι βαριά κι αβάσταχτη
του χωρισμού η ώρα
στο βίο μου τον σκοτεινό
έχω τον μαύρο ουρανό
για συντροφιά μου τώρα

Κυριακή σε γνώρισα
Κυριακή σε χάνω
θέλω να είναι Κυριακή
κι αυτή που θα πεθάνω

Ας πέθαινα μια Κυριακή
για να χαρεί κι ο χάρος
να τελειώσει μια ζωή
που `ναι για μένα φυλακή
που `ναι για μένα βάρος

Κυριακή σε γνώρισα
Κυριακή σε χάνω
θέλω να είναι Κυριακή
κι αυτή που θα πεθάνω

Γυμνά Καλώδια ~ Γκρίζα Κυριακή

Η σιωπή, πόσο μου μοιάζει
σφιχτά μ' αγκαλιάζει, ν' ακούει το σφυγμό.
Της λέω «φύγε, φύγε, φύγε, άσε με μόνο,
αντέχω τον πόνο κι ας μην έχει σύνορα».

Τη σιωπή, σπίτι την 'φεραν
καλά δεν με 'ξεραν, μα την αφήσαν εδώ
τους λέω «όχι, όχι, όχι, άστε με μόνο,
η σιωπή φέρνει πόνο, κι αυτό το έμαθα γρήγορα».

Μια Κυριακή, σπίτι με 'φεραν
κι όσοι με 'ξεραν ήταν εδώ
τους λέω «όχι, όχι, όχι, αφήστε με μόνο
δεν νοιώθω τον πόνο, νοιώθω το τίποτα».

Όσοι κι αν έρθετε εκεί αυτή την Γκρίζα Κυριακή
φέρτε μαζί σας και χαρές, να μην ακούω προσευχές
Πείτε τραγούδια δυνατά, να μην σας νοιάζει η γειτονιά
την οποιαδήποτε κραυγή, εγώ θα ντύνω με σιωπή.

Καλλιόπη Βέττα ~Χάθηκα μια Κυριακή

Στίχοι: Αναστασία Βαφειάδου
Μουσική: Γιάννης Κ. Ιωάννου

Χάθηκα μια Κυριακή
στων σκοτεινών σου αντιθέσεων την ουσία,
ταξίδι έκανε η ψυχή
με τρύπια βάρκα προς τη λίμνη Αχερουσία
κι ηταν θάνατος αργός

Κι ηταν ζωή αυτό το σύντομο ταξίδι
μ' ένα σου τίποτα να ζω
και με το λίγο σου να χάνω το παιχνίδι.

Χαράζω μια ακόμα γραμμή στης ζωής την παλάμη
Οπλίζω και πυρ μια σφαίρα κρατάω στη θαλάμη.
Στοχεύω και να απόψε το κέντρο μου βρίσκω
εσύ πουθενά κι εγώ σ' ένα μάταιο ρίσκο.

Χάθηκα μια Κυριακή
Μες το λαβύρινθο της σκοτεινής πλευρας σου
Κρυμμένος ήσουνα εκεί
κι ένα κουβάρι είχες στη θέση της καρδιάς σου.

Χαράζω μια ακόμα γραμμή στης ζωής την παλάμη
Οπλίζω και πυρ μια σφαίρα κρατάω στη θαλάμη.
Στοχεύω και να απόψε το κέντρο μου βρίσκω
εσύ πουθενά κι εγώ σ' ένα μάταιο ρίσκο.


Έρευνα : Αριάδνη Στεφανίδου

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Δώρο ασημένιο ποιήμα~ Οδυσσέας Ελύτης



Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα που μιλώ δεν
έχει αλφάβητο

Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την
αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας

Κι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδοχικές φράγκι-
κες ή σλαβικές που αν τύχει και βαλθείς για να την αποκαταστή-
σεις πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο

Σ' ένα πλήθος Εξουσίες ξένες μέσω της δικής σου πάντοτε

Όπως γίνεται για τις συμφορές

Όμως ας φανταστούμε σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι που μπορεί να
'ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε παιδιά και ότι αυτός που
χάνει

Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς να πει στους άλλους και να
δώσει μιαν αλήθεια

Οπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι τους ένα
μικρό

Δώρο ασημένιο ποίημα.

Η σονάτα του σεληνόφωτος~Γιάννης Ρίτσος

(Ανοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μία ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.)

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα.

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι αϋλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ' η φθορά του.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει –
θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σε να βουτάνε στο κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου
απ’ την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ’ τα γόνατά της
ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.

Κάποτε υπήρξε νέα κι αυτή, - όχι η φωτογραφία που κοιτάς με τόση δυσπιστία –
λέω για την πολυθρόνα, τόσο αναπαυτική,
μπορούσες ώρες ολόκληρες να κάθεσαι
και με κλεισμένα μάτια να ονειρεύεσαι ό,τι τύχει
- μιαν αμμουδιά στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη από φεγγάρι,
πιο στιλβωμένη απ’ τα παλιά λουστρίνια μου που κάθε μήνα τα
δίνω στο στιλβωτήριο της γωνιάς,
ή ένα πανί ψαρόβαρκας που χάνεται στο βάθος
λικνισμένο απ’ την ίδια του ανάσα,
τριγωνικό πανί σα μαντίλι διπλωμένο λοξά μόνο στα δυο
σα να μην είχε τίποτα να κλείσει
ή να κρατήσει ή ν’ ανεμίσει διάπλατο σε αποχαιρετισμό. Πάντα μου
είχα μανία με τα μαντίλια,
όχι για να κρατήσω τίποτα δεμένο,
τίποτα σπόρους λουλουδιών ή χαμομήλι μαζεμένο στους αγρούς
με το λιόγερμα
ή να το δέσω τέσσερις κόμπους σαν το σκουφί που φοράνε
οι εργάτες στο αντικρινό γιαπί
ή να σκουπίσω τα μάτια μου, - διατήρησα καλή την όρασή μου
ποτέ μου δεν φόρεσα γυαλιά. Μια απλή ιδιοτροπία τα μαντίλια.

Τώρα τα διπλώνω στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι
ν’ απασχολώ τα δάχτυλα μου. και τώρα θυμήθηκα
πως έτσι μετρούσα τη μουσική σαν πήγαινα στο Ωδείο
με μπλε ποδιά κι άσπρο γιακά, με δυο ξανθές πλεξούδες
- 8, 16, 32, 64 -
κρατημένη απ’ το χέρι μιας μικρής φίλης μου ροδακινιάς
όλο φως και ροζ λουλούδια,
(συγχώρεσέ μου αυτά τα λόγια – κακή συνήθεια) – 32, 64 -
κ’ οι δικοί μου στήριζαν
μεγάλες ελπίδες στο μουσικό μου τάλαντο.
Λοιπόν, σου ‘λεγα για την πολυθρόνα –
ξεκοιλιασμένη – φαίνονται οι σκουριασμένες σούστες, τα άχερα –
έλεγα να την πάω δίπλα στο επιπλοποιείο,
μα που καιρός και λεφτά και διάθεση – τι να πρωτοδιορθώσεις; -
έλεγα να ρίξω ένα σεντόνι πάνω της, - φοβήθηκα
τα’ άσπρο σεντόνι σε τέτοιο φεγγαρόφωτο. εδώ κάθισαν
άνθρωποι που ονειρεύθηκαν μεγάλα όνειρα,
όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ άλλωστε,
και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ’ το χώμα
δίχως να ενοχλούνται απ’ τη βροχή ή το φεγγάρι.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας τ’ Αι Νικόλα,
ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω
έχοντας στ’ αριστερό πλευρό μου τη ζέστα
απ’ το τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου
κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα
κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ’ το φεγγάρι
που ‘ναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων –
και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ
πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα άλλοτε με το Θεό που μου εμφανίστηκε
ντυμένος την αχλύ και τη δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος,
πυρπολημένη απ’ τα’ αδηφάγα μάτια των αντρών
κι απ’ τη δισταχτικήν έκσταση των εφήβων,
πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα,
άλκιμα μέλη γυμνασμένα στο κολύμπι, στο κουπί, στο στίβο,
στο ποδόσφαιρο (που έκανα πως δεν τα ‘βλεπα)
μέτωπα, χείλη και λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα και μάτια,
στέρνα και μπράτσα και μηροί (κι αλήθεια δεν τα ‘βλεπα)
- ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις,
σου φθάνει ο θαυμασμός σου, -
θέ μου, τι μάτια πάναστρα, κι ανυψωνόμουν
σε μιαν αποθέωση αρνημένων άστρων
γιατί, έτσι πολιορκημένη απ’ έξω κι από μέσα,
άλλος δε μου ‘μενε παρά μονάχα προς τα πάνω ή προς τα κάτω. –
Όχι, δε φτάνει.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Το ξέρω η ώρα είναι πια περασμένη. Άφησέ με,
γιατί τόσα χρόνια, μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, έμεινα μόνη
ανένδοτη, μόνη και πάναγνη,
ακόμη στη συζυγική μου κλίνη πάναγνη και μόνη,
γράφοντας ένδοξους στίχους στα γόνατα του Θεού,
στίχους που, σε διαβεβαιώ, θα μείνουνε σα λαξευμένοι σε άμεμπτο μάρμαρο
πέρα απ’ τη ζωή μου και τη ζωή σου, πέρα πολύ. δε φτάνει.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι δε με σηκώνει πια.
Δεν αντέχω να το σηκώνω στη ράχη μου.
Πρέπει πάντα να προσέχεις,
να στεριώνεις τον τοίχο με το μεγάλο μπουφέ
να στεριώνεις τον μπουφέ με το πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι
να στεριώνεις το τραπέζι με τις καρέκλες
να στεριώνεις τις καρέκλες με τα χέρια σου
να βάζεις τον ώμο σου κάτω απ’ το δοκάρι που κρέμασε.
Και το πιάνο, σα μαύρο φέρετρο κλεισμένο. Δεν τολμάς να τ’ ανοίξεις.
Όλο να προσέχεις, να προσέχεις, μην πέσουν, μην πέσεις. Δεν αντέχω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι, παρ’ όλους τους νεκρούς του, δεν εννοεί να πεθάνει.
Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του
να απ’ τους νεκρούς του
να ζει απ’ τη βεβαιότητα του θανάτου του
και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του σ’ ετοιμόρροπα κρεβάτια και ράφια.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Εδώ, όσο σιγά κι αν περπατήσω μες την άχνα της βραδιάς,
είτε με τις παντούφλες, είτε ξυπόλητη,
κάτι θα τρίξει, - ένα τζάμι ραγίζει ή κάποιος καθρέφτης,
κάποια βήματα ακούγονται, - δεν είναι δικά μου.
Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, -
ή μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, -
κι αν κάνεις αν κοιτάξεις σ’ αυτόν ή στον άλλον καθρέφτη,
πίσω απ’ τη σκόνη και τις ραγισματιές,
διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου,
το πρόσωπο σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή
παρά να το κρατήσεις καθάριο κι αδιαίρετο.
Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο
σαν κυκλικό ξυράφι – πώς να το φέρω στα χείλη μου;
όσο κι αν διψώ, - πώς να το φέρω; - Βλέπεις;
έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, - αυτό μου απόμεινε,
αυτό με διαβεβαιώνει ακόμη πως δε λείπω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Φορές-φορές, την ώρα πού βραδιάζει, έχω την αίσθηση
πως έξω άπ’ τα παράθυρα περνάει ο αρκουδιάρης
με την γριά βαριά του αρκούδα
με το μαλλί της όλο αγκάθια και τριβόλια
σηκώνοντας σκόνη στο συνοικιακό δρόμο
ένα ερημικό σύννεφο σκόνη που θυμιάζει το σούρουπο
και τα παιδιά έχουν γυρίσει σπίτια τους για το δείπνο
και δεν τ' αφήνουν πια να βγουν έξω
μ' όλο πού πίσω απ' τούς τοίχους
μαντεύουν το περπάτημα της γριάς αρκούδας –
κ' η αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία της μοναξιάς της,
μην ξέροντας για που και γιατί –
έχει βαρύνει, δεν μπορεί πια να χορεύει στα πισινά της πόδια
δεν μπορεί να φοράει τη δαντελένια σκουφίτσα της
να διασκεδάζει τα παιδιά, τούς αργόσχολους τους απαιτητικούς
και το μόνο που θέλει είναι να πλαγιάσει στο χώμα
αφήνοντας να την πατάνε στην κοιλιά, παίζοντας έτσι το τελευταίο παιχνίδι της, δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση,
την ανυπακοή της στα συμφέροντα των άλλων,
στους κρίκους των χειλιών της, στην ανάγκη των δοντιών της,
την ανυπακοή της στον πόνο και στη ζωή
με τη σίγουρη συμμαχία του θανάτου - έστω κ' ενός αργού θανάτου-
την τελική της ανυπακοή στο θάνατο με τη συνέχεια και τη γνώση της ζωής
που ανηφοράει με γνώση και με πράξη πάνω απ' τη σκλαβιά της.

Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι;
Κ' η αρκούδα σηκώνεται πάλι και πορεύεται
υπακούοντας στο λουρί της, στους κρίκους της, στα δόντια της,
χαμογελώντας με τα σκισμένα χείλια της στις πενταροδεκάρες
που τις ρίχνουνε τα ωραία και ανυποψίαστα παιδιά
(ωραία ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα)
και λέγοντας ευχαριστώ. Γιατί οι αρκούδες που γεράσανε
το μόνο που έμαθαν να λένε είναι: ευχαριστώ , ευχαριστώ.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι με πνίγει. Μάλιστα η κουζίνα
είναι σαν το βυθό της θάλασσας. Τα μπρίκια κρεμασμένα γυαλίζουν
σα στρόγγυλα, μεγάλα μάτια πίθανων ψαριών,
τα πιάτα σαλεύουν αργά σαν τις μέδουσες,
φύκια και όστρακα πιάνονται στα μαλλιά μου
– δεν μπορώ να τα ξεκολλήσω ύστερα,
δεν μπορώ ν’ ανέβω πάλι στην επιφάνεια –
ο δίσκος μου πέφτει απ’ τα χέρια άηχος, - σωριάζομαι
και βλέπω τις φυσαλίδες απ’ την ανάσα μου ν’ ανεβαίνουν, ν’ ανεβαίνουν
και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντας τες
κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται από πάνω και βλέπει αυτές τις φυσαλίδες,
τάχα πως πνίγεται κάποιος ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;

Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί,
στο βάθος του πνιγμού,
κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,
απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά και μελλούμενα,
μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,
κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,
μιαν ευτυχία, μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη,
κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια
μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω – όχι, τα δίνω
μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν – πάντως εγώ τα δίνω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Μια στιγμή, να πάρω τη ζακέτα μου.
Τούτο τον άστατο καιρό, όσο να ‘ναι, πρέπει να φυλαγόμαστε.
Έχει υγρασία τα βράδια, και το φεγγάρι
δε σου φαίνεται, αλήθεια, πως επιτείνει την ψύχρα;

Άσε να σου κουμπώσω το πουκάμισο – τι δυνατό το στήθος σου,
τι δυνατό φεγγάρι, - η πολυθρόνα, λέω
– κι όταν σηκώνω το φλιτζάνι απ’ το τραπέζι
μένει από κάτω μια τρύπα σιωπή, βάζω αμέσως την παλάμη μου επάνω
να μην κοιτάξω μέσα, - αφήνω πάλι το φλιτζάνι στη θέση του
και το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου – μην κοιτάξεις μέσα,
είναι μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει – μην κοιτάξεις, μην κοιτάχτε,
ακούστε που σας μιλάω – θα πέσετε μέσα. Τούτος ο ίλιγγος
ωραίος, ανάλαφρος – θα πέσεις, -
ένα μαρμάρινο πηγάδι το φεγγάρι,
ίσκιοι σαλεύουν και βουβά φτερά, μυστηριακές φωνές – δεν τις ακούτε;

Βαθύ βαθύ το πέσιμο,
βαθύ βαθύ το ανέβασμα,
το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του,
βαθιά βαθιά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής, -
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,
όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού. Ωραίος ανάλαφρος
ο ίλιγγος τούτος, - πρόσεξε, θα πέσεις. Μην κοιτάς εμένα,
εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα – ο εξαίσιος ίλιγγος.
Έτσι κάθε απόβραδο
έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες.

Συχνά πετάγομαι στο φαρμακείο απέναντι για καμιάν ασπιρίνη
άλλοτε πάλι βαριέμαι και μένω με τον πονοκέφαλό μου
ν' ακούω μες στους τοίχους τον κούφιο θόρυβο
πού κάνουν οι σωλήνες του νερού,
ή ψήνω έναν καφέ, και, πάντα αφηρημένη,
ξεχνιέμαι κ' ετοιμάζω δυο - ποιος να τον πιει τον άλλον; -
αστείο αλήθεια, τον αφήνω στο περβάζι να κρυώνει
ή κάποτε πίνω και τον δεύτερο, κοιτάζοντας
απ' το παράθυρο τον πράσινο γλόμπο του φαρμακείου
σαν το πράσινο φως ενός αθόρυβου τραίνου που έρχεται να με πάρει
με τα μαντίλια μου, τα σταβοπατημένα μου παπούτσια,
τη μαύρη τσάντα μου, τα ποιήματά μου,
χωρίς καθόλου βαλίτσες - τι να τις κάνεις; -
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Όχι, δε θα ‘ρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί επιτέλους, πρέπει
να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, - όχι, όχι το φεγγάρι –
την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου,
την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της
την πολιτεία που όλους μας αντέχει στην ράχη της
με τις μικρότητές μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,
με τις φιλοδοξίες, την άγνοια μας και τα γερατειά μας,-
ν' ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας,
να μην ακούω πια τα βήματά σου
μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα. Καληνύχτα.

(Το δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πως κάποιο σύννεφο θα ‘κρυβε το φεγγάρι. Μονομιάς, σαν κάποιο χέρι να δυνάμωσε το ραδιόφωνο του γειτονικού μπαρ, ακούστηκε μία πολύ γνώστη μουσική φράση. Και τότε κατάλαβα πως όλη τούτη τη σκηνή τη συνόδευε χαμηλόφωνα η «Σονάτα του Σεληνόφωτος», μόνο το πρώτο μέρος. Ο νέος θα κατηφορίζει τώρα μ' ένα ειρωνικό κ' ίσως συμπονετικό χαμόγελο στα καλογραμμένα χείλη του και μ' ένα συναίσθημα απελευθέρωσης. Όταν θα φτάσει ακριβώς στον Αϊ-Νικόλα, πριν κατεβεί τη μαρμάρινη σκάλα, θα γελάσει, -ένα γέλιο δυνατό, ασυγκράτητο. Το γέλιο του δε θ' ακουστεί καθόλου ανάρμοστα κάτω απ' το φεγγάρι. Ίσως το μόνο ανάρμοστο να ‘ναι το ότι δεν είναι καθόλου ανάρμοστο. Σε λίγο, ο Νέος θα σωπάσει, θα σοβαρευτεί και θα πει «η παρακμή μίας εποχής». Έτσι, ολότελα ήσυχος πια, θα ξεκουμπώσει πάλι το πουκάμισό του και θα τραβήξει το δρόμο του. Όσο για τη γυναίκα με τα μαύρα, δεν ξέρω αν βγήκε τελικά απ' το σπίτι. Το φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Και στις γωνιές του δωματίου οι σκιές σφίγγονται από μιαν αβάσταχτη μετάνοια, σχεδόν οργή, όχι τόσο για τη ζωή όσο για την άχρηστη εξομολόγηση. Ακούτε; το ραδιόφωνο συνεχίζει.)